Lou otizimli bir bireydir. Çocukluğunda ailesi, en çok da kendisi bu özel durumundan dolayı fazlaca zorlansalar da, yetişkin olduğunda çevresine uyum sağlamayı öğrenebilmiştir. Yine de bazı konularda 'normal' olarak tanımladığı bazı kişilerin söylediklerine nasıl tepki vermesi gerektiğini ya da ne anlaması gerektiğini kavrayamamaktadır. Anne ve babası öldükten sonra kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenen Lou'nun bir evi, işi ve arabası vardır. İş yerinden kendisi gibi otizimli olan arkadaşları, iş dışında eskrim dersleri aldığı kurstan da kendisine değer veren insanlar vardır çevresinde. Kendi kendine yetebilen bir birey olmuştur. İçinde bulunduğu çağda otizim bazı tedavilerle bebeklikten çözülüp 'tedavi' edilebilmektedir. Ancak Lou bu tedavi için geç kalmıştır. Bilim insanları otizmi ortadan kaldıracak bir yöntem bulduklarında Lou'nun hayatı değişecektir. Çalıştığı şirkette üstlerinden biri olan Bay Crenshaw, iş yerinde otizimlilere verilen ayrıcalıklardan ve şirkette otizimli bireyler çalıştırmaktan gizliden gizliye rahatsızlık duymaktadır. Otizimli çalışanların tedavi görmeleri için açıktan olmasa da işlerini kaybedecekleri konusunda tehdit eder. Lou karar verememektedir ve tedaviyle ilgili bir şeyler araştırmaya başlar. Bu sırada anlaşılır ki Lou eşsiz bir zekaya sahiptir. Sonunda Lou'nun tedaviyi kabul edip etmediğini kitabı okuyarak keşfetmeniz için size bırakıyorum. Benim burada söyleyeceklerim Lou'nun içinde bulunduğu bu karar verme sürecinin keşmekeşi değil. Kitabı Lou'nun bakış açısıyla okumak o kadar güzeldi ki. Bize normal gelen ve rahatlıkla anlayabildiğimiz sosyal mesajları Lou'nun bakış açısıyla görmek bana farklı bir bakış açısı getirdi. İnsanlar yaşadığımız talihsizlik karşısında üzüldüklerini söylerler ve bu bize söylenmesi gereken bir şey, bir nezaket kuralı gibi gelirken, Lou anlam verememektedir. "Benim yaşadığım bir şey beni üzer ya da sevindirir ancak karşımdaki kişiyi beni etkilediği gibi etkileyemez. Böyle düşünmesi çok saçma." dediğini görürüz Lou'nun. Psikiyatristle yaptığı görüşmelere anlam veremese de yine de girmek zorundadır ve doktorun yapmasını ya da söylemesini istediği şeylere de anlam veremez. Lou'nun sosyal aktivitelerinin ne olduğunu sorduğunda Lou eskrim diyemez çünkü şiddet eğilimli diye yaftalanacağını bilir. Normal insanların eskrim yaptığında bu şekilde etiketlenmeyeceğini de bilir. Bütün bunları bir otizimlinin gözünden görmek beni çok etkiledi. Ayrıcalık tanınması gereken konular elbette ki var. Ancak onların da bir birey olduğunu bazen unutmuyor muyuz sizce de? Duyarlı olmak için söylediğimiz bir çok şey var ancak gerçekten duyarlı mıyız? Eğer elimizde otizim için bir tedavi yöntemi olsaydı bundan yararlanmaları için ikna etmeye çalışır mıydık? Yoksa oldukları gibi mi kabullenirdik? Ben bu sorulara şahsen bir yanıt bulamadım. Bulabileceğimi de sanmıyorum. Kitapta da bu soruların cevabını bulamayabilirsiniz. Ancak Lou'nun kararının ne olduğunun cevabıyla birlikte bazı değerlendirmeler yapabilirsiniz diye umuyorum. Keyifli okumalar...

Karanlığın HızıElizabeth Moon · Nemesis Kitap · 201446 okunma

·

153 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.