“Oyun oynamanın da sanatı mı olurmuş?” dediğinizi duyar gibiyim. Olurmuş. Çünkü oyun, konuşarak kendini ifade edemeyen çocuğun size derdini anlatmasının tek yolu. Bazen öfkesini, bazen sevincini, bazen kardeşine olan kıskançlığını, bazen korkularını, bazen travmalarını ancak bu yolla dile getirebiliyor çocuk. Hatta sadece bunları dile getirmekle kalmayıp bu gibi sorunlarının çözümüne de yine oyunlar aracılığıyla çare bulabiliyormuş. Bazen canlandırmalar yaparak, bazen çocuğa kendini güçlü hissettirerek, bazen bağlanmayı sağlayan oyunlar oynayarak, bazen çocuğun kendini yaşça geriye götürdüğü yani bebekçe oyunlarla, bazen saçma diyebileceğiniz tarzda oyunlarla çocukların sorunlarını atlatmasına yardımcı olacağımız anlatılıyor. Benim anladığım ise şu; çocuğu korkularından, endişelerinden uzaklaştırmak yerine onlarla yüzleştirmek gerekiyormuş. Örneğin; çocuğun doktor korkusu varsa doktorculuk oynamak, dişçiye gitmekten korkuyorsa dişçilik oynamak gerektiği gibi. Bunu biz yetişkinler de yapmıyor muyuz aslında? Bir sunum yapacaksak defalarca onun provasını yaparız, bir tiyatro oyunu oynayacaksak günlerce sanki sahnedeymiş ve karşımızda seyirciler varmış gibi prova yaparız. Bu da yetişkin hayattaki oyunlardan bazıları aslında. Korkularımızdan kaçmak yerine onları oyunlaştırıp prova etmek ve gerçekte karşılaştığımızda sıkıntı yaşamamak da oyun oynama sanatı bana kalırsa. Ebeveynlerin yalnız çocukları için değil, kendi yaşamlarına dair de bambaşka bir bakış açısı elde edebilecekleri bir kitap olduğunu düşünüyorum. Çocuğum büyüdükçe buradaki çözüm önerilerine tekrar tekrar bakacak, çokça da faydalanacağım bu kitaptan.

Oyun Oynama SanatıAletha J. Solter · Doğan Kitap · 20191,047 okunma

·

209 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.