Kemal Sayar'ın Biraz Yağmur Kimseyi İncitmez kitabında tanıştım Helen Keller ile ve araştırdım. Ve bu kitabı buldum. Küçük yaşında tutulduğu hastalığın sonucu görme ve işitme duyularını kaybetmiş Helen Keller'in kendi hayatını kaleme aldığı bu kitapta birçok hayat dersiyle yüzleşiyoruz. Duyamadığı için konuşmayı da öğrenemez hayatının ilkin dönemlerinde. Dokunarak, aldığı sinyallerle hareket eder ve iletişim kurmaya çalışır etrafındakilerle. Ama bazen anlatamaz derdini. Öfke nöbetleri sıklaşır. ( biran gözlerinizi ve kulaklarınızı kapatın ve konuşmadan derdinizi anlatmaya çalışın yanınızdakine. Nasıl hissettiniz?) Sonradan hayatı tam anlamıyla değişecektir öğretmeni sayesinde. Tüm zorluklara beraber göğüs gereceklerdir birlikte. Ailesinin, arkadaşlarının da desteği ile... Konuşmayı öğrenecek sonra. Hayatı parmak uçlarıyla yaşayacak, hissedecek... Güneş, çiçekler, şelale kısacası tüm doğayla dost olup bütünleşecek, hayatın telaşesine kapılıp bu güzellikleri unutan diğer insanlardan farklı olarak... Kitaplardır bir diğer dostları. Belki bir çoğumuza garip gelebilir ama kitabı kendisi okumayı başkasının ona kitap okumasından üstün tutar. (Aynı benim gibi...) Sonra üniversite okur. Bu dönem daha da zordur ama asla vazgeçmez. Sınavlarda çekdiği zorlukları o kadar iyi anlıyorum ki... Tüm zorluklara rağmen 5 dil öğrenir. Ve bir pedagog olarak çıkar karşımıza... *** Yaşanmışlıklarıyla kitabı okurken karşılaşacaksınız. Bunu ilave etmek isterim ki, onu azıcık da olsa anlıyorum. Yaşadığı bazı zorluklarla benim de karşılaştığımı görünce daha çok yaklaştım ona ve "ben de varım" dedim. Unutduğum hedeflerimi hatırladım ve öğretmen olmak yolunda daha emin adımlar atmaya karar verdim... Sevgiyle bir insanı karanlığın yalnızlığından çıkarıp aydınlığa nasıl ulaştırabilirim, gördüm. Sevgiyle, inanarak, ümit ederek... Helen Keller'in sözleriyle bitirmek istiyorum yazımı: "Zaman zaman karanlığın beni bir sis gibi sarmalayıp yalnızlığa ittiği anlar olmuyor değil. Sisin gerisinde ışık, müzik ve insanlar var ve benim içeri girmeme izin yok. Kader, sessizlik ve acıma duygularından oluşmuş bir kafesim var. Sözcükler dilimin ucuna kadar geliyor ve sonra kalbimdeki dökülmemiş yaşların arasında kayboluyor. Sessizlik ruhumun üzerinde oturuyor. Sonra umut bir gülümseyişle ortaya çıkıp bana şöyle fısıldıyor: "Neşenin kaynağı kendini unutmaktır, başkalarına yardım et." Başkalarının gözlerindeki ışık benim güneşim, kulaklarındaki müzik senfonim ve dudaklarındaki gülümseme mutluluğum oluyor." Huzur dolu okumalar...

Her Şey Su İle BaşladıHelen Keller · Kuraldışı Yayınları · 2021504 okunma

··

397 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gökyüzü Yolcusu