Hocam ama kendinizle çelişiyorsunuz :)
Yaşamak acı verir, ve insanın rastlantısal olarak var olmadığının bir nevi ispatı olan acı karşısında kendisini geri çekme refleksi, kendisini, dediğim gibi bizzat kendisi acı olan yaşam karşısında intihar suretinde göz önüne serer.
Dediğiniz gibi bu acı, neredeyse popülarite tarafından gözle görülmeyecek derecede aksedebilir.
Ve muhakkak "insanı zora sokan" bir durum vardır.
Sosyal etkenin mevcut olmadığı durumları içsel psikolojik mücadeleler olarak ele aldığınızı düşünerek şunu eklemek istiyorum ki insanın kendisiyle verdiği bu savaşa sebep olan şeylerde muhakkak dışsaldır.
Çevresinde bulunan kişilerden yahut bulunmayanlardan süregelebileceği gibi insanın "şizofreni" olarak tabir edildiği ses yahut kişilerin her insandaki mevcudiyeti yine durumu "tek" in ötesine taşımaktadır.
Yaşamak baştan sona zordur ve öteden bu yana güçtür,
Başkalarını cezalandırarak yücelmeye çalışan bir hayli gülünçtür.
Şunu biliniz ki cehennem ve cennet insan içredir.
Ki insan o mahkeme karşısında oldukça biçaredir.
...
Şair Nietzsche'nin adını kullanmış hoş bir şekilde, sempati duymadım ve hatta kıskanmadım değil.))
Osho'yu hiç sevmem ama Nietzsche'nin "Cennette çok sıkıcı insanlar olacak." sözünün ardından iyi gidecek bir sözünü eklemek istiyorum.
"Cennette iyi insanlar olacak diye bir şey yoktur,
İyi insanlar nereye giderse cennet orasıdır."
Ben kendi iyi'sini ve kendi kötü'sünü belirlemiş olan Niçe'nin olduğu bir mekana koşarak giderim, cehennemse de.
Çünkü insan yalnız kendine itaat etmelidir ve bütün dış etkenlere mutlak surette direnmelidir.
Yanlış hatırlamıyorsam Freud'un, hoş bir tespiti vardı,
"İnsanların dünyaya mutlu olmak için geldiği sanrısı, en eski yanılgılardandır."
Kafanızı şişirdim ama şiir ateist zamanlarımı hatırlattı,
Şimdiyse şu objektiften bakarım ancak;
"Ben tanrı olsaydım beni yaratmak gibi büyük işlere kalkışmazdım."
Vakitli eceller..
Çok güzel bir inceleme olmuş, öncelikle ellerine ve yüreğine sağlık. :) Hayata ve olağan 'olmayan' durumlara seninle aynı çerçeveden bakabilmek çok güzel. Nice birbirinden güzel kitaplarla kutuphanemizi zenginlestirmek umuduyla.. :) İlgili davranışından ötürü asıl ben teşekkür ederim. :)
Yaşamak güçtür ve yaşamak güçtür.
Burada güç kelimesini iki anlamıyla da ele alınız.
Burada insanın eksikliğini tamamlama meylini, hareketini, zaman ve mekan çerçevesinde gerçekleştirmesini göz önünde bulundurunuz.
Elbette herkes intihar fikrini dokundurmuştur aklına.
Fakat bütün bu alabildiğine gördüğün gerçeklik+metafizik insan üzredir.
"to do is to be"
"Tanrıyı yaratmak mı insanın en büyük hatasıydı, insanı yaratmak mı tanrının en büyük hatasıydı."
"ben varsam var her şey, ben yoksam onlarda yok."
İnsanın kendisine yapabileceği en yanlış harekettir intihar.
Çünkü bütün ölümlerde bir dış etken mevcuttur.
Bunu başkaldırı olarak gören, cesurluk olarak nitelendiren, ölüme yahut tanrıya direndiğini düşünen insanlar bir hayli gülünç.
Fakat intihar edenlerin bana hoş gelen bir yönü; "Ölmekten korkuyorsanız yaşamaktan utanın." ile paraleldir.
Ölmek için doğarız. Zira bütün varlık kendini öldürme meylindedir.
İnsan bir tanrıdır,
Tanrı başka bir tanrı yaratmıştır, tatlı Niçe'min formülüyle insana dönüşür.
Olay kısacası, the Prestige'de ki varoluş sancısı.
Yaşamak güç değil ve yaşamak güç değil... :)
Burada güç kelimesini iki anlamıyla da ele aldım:)
Kişinin intiharı için bir eksikliğin olması da gerekmez. Aksine fazlalık daha büyük bir etken olabilir.
Dolayısıyla burada ne bir eksiklik gördüm ne de bu eksikliğin giderilmesi için bir çaba. İllaki bir eksiklik varsa o da biraz ölüm eksikliğidir.
Şimdi intihar fikrini savunacak değilim. İncelememde de bunu savunduğumu zannetmiyorum.
Anlatmak istediğim yalnızca intiharı salt acizlik, korkaklık olduğunu düşünmenin ne kadar yanlış olduğu.
Ki bunu anlamışsınızdır zaten.
Ayrıca "her ölümde bir dış etken vardır" cümlesine katılmıyorum. Dış etkenlerin intihara sürüklediği milyonlarca insan vardır ama benim belirtmek istediğim mutlak bir dış etken aranamayacağı. Salt iç etkenin de kişiyi intihara sürükleyebileceği. Hatta bir etkenin illaki var olmasına da gerek olmadığıdır.
İntiharın her zaman bir başkaldırı olduğunu söyleyemem ama bazen başkaldırı da olduğunu inkar edemem. Bu baş kaldırının salt Tanrı'ya veya ölüme karşı olması gerekmez. Var olan düzene, hiçliğe, saçmaya, uyumsuzluğu, kendine başkaldırı da olabilir. Ve inanın hiç gülünç değil.
Sözlerimi Perulu şair Cesar Mendoza'nın “Acı Çekene Saygı” şiiriyle sonlandırıyorum :)
Tanrı’yla aynı fikirde değilim
İntihar edenlerin cehenneme gideceği konusunda
Kainatın yaratılışına katılmaktan bıktığımda ruhum
İntihar edeceğim ben de
Denenmemiş bir yolla
Nerdeyse bütün akıllı kalpler
İntihar edip siktir çekmiş yeryüzüne
Ben ateist değilim, babasıymış gibi
Tanrı’ya küsen bir çocuğum
Eğer Tanrı intihar edenleri ve Nietzsche’yi
Cehenneme gönderirse
Cehennemde yanmayı tercih ederim ben de
Tanrı dürüstlüğü sever
Tanrı’nın hayal gücünü beğenmiyorum
Ben Tanrı olsam
Peygamberler göndermez
Direk konuşurdum insanlarla
Ben Tanrı olsam
Hitler’i iyi kalpli bir Yahudi olmakla cezalandırırdım
Yahut yetenekli bir yazar yapardım onu
İçindeki kötülüğü insanlara değil
Tuvallere boşaltırdı
Ben Tanrı olsam
Devletler yok olur
Gül kokulu bireyler var olurdu sadece
Atlar çılgın zamanlar koşardı
Ben Tanrı olsam
Düşünce gücüyle herkesin
İstediği karakter olmasını sağlardım
Dünya bir şiirin
Yaratılım sürecine dönüşürdü böylece
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.