Bahçede yüreğim patlayıncaya kadar koşuyordum ve iyice hızlandığımda, kollarımla havayı dövmeye başlıyordum. Sonra doğru anı yakaladığımda uçağın tekerlekleri gibi ayaklarımı yerden kesmeye çalışıyordum.
Kimi zaman ağabeyim de bu çabalarıma tanıklık ediyordu.
Sonra umutla, "Uçtum mu?" diye soruyordum.
"Evet. Sanırım biraz uçabildin. "diyordu beni mutlu etmek için.
Sayfa 30Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.