"Çocuk sorabilir: "Dünyanın hikâyesi ne?" Yetişkin bir adam veya kadın merak edebilir: "Dünya nereye gidecek? Sonu nasıl bitecek, bu arada, yeri gelmişken, hikâye neydi?" [s.453] İnsanlığın hikâyesi neydi? İyiliğin ve kötülüğün kıskacında kalmış bir metafor muyduk sadece yoksa Adem ile Havva'nın laneti miydik? İyilik ve kötülük üzerine var olmuş bir dünyanın; tohumu Adem ile Havva olan devasa bir ağacın meyvesi yani insanoğlunun hikâyesi. Evet, kendi hikayemiz. Neyiz biz? Etten ve kemikten meydana gelmiş, düşünebilme yetisine sahip; ve sadece iyilik ve kötülük argümanlarına göre nitelendirilmeye lâyık yaratıklarız. Peki, sahiden iyi miyiz? "..Havva gebe kalıp Kabil'i doğurdu; ve: Rabbin yardımıyla bir adam kazandım, dedi. [...] Ve yine kardeşi Habil'i doğurdu. Ve Habil koyun çobanı oldu, fakat Kabil çiftçi oldu. [...] Ve Rab Habil'e ve onun takdimesine baktı; fakat Kabil'e ve onun takdimesine bakmadı. [...] Ve Kabil çok öfkelendi, ve çehresini astı. [...] Ve vaki oldu ki; kırda oldukları zaman, Kabil, kardeşi Habil'e karşı kalktı, ve onu öldürdü." [s.294-295] Kabil, kardeşi Habil'i öldürdü! Böylece, insanoğlunun kanında dolaşan; öfkenin, hırsın ve kıskançlığın ilk dürtüleri fiilen kendini göstermiş oldu. Habil iyiliği, Kabil ise kötülüğü temsil eder. Peki Tanrının yazgısı, bu muydu? Hem Habil hem de Kabil neleri varsa verdi, ancak Tanrı Habil'i kabul etmiş ve Kabil'i reddetmiştir. Bu adaletsiz bir seçim miydi, yoksa hikâyemizin başlangıcı mı? "Ve Rab Kabil'e dedi: Niçin öfkelendin? Ve niçin çehreni astın? Eğer iyi davranırsan, seni kabul etmeyecek miyim? Ve eğer iyi davranmazsan, günah kapıda pusuya yatmıştır; ve onun istediği sensin; fakat sen ona hükmedeceksin." [s.295] Timşel! (Günaha hükmedebilirsin!) İşte Kabil'in hikayesi tam da burada başlıyor. Aslında seçim yapan Tanrı değil, Kabil'idi. Hırsın, öfkenin ve kıskançlığın kurbanı olan Kabil.. "Ve Rab ona dedi: Bunun için Kabil'i her kim öldürürse, ondan yedi kere öç alınacaktır. Ve Rab, her kim onu bulursa kendisini vurmasın diye, Kabil üzerine bir nişane koydu." [s.295] Böylece Kabil yaşadı ve evlâtları oldu. Bizler Kabil'in çocuklarıyız.

Cennetin Doğusu, kutsal kitapların mitolojilerine binaen realist karakterler üzerinden; iyilik ve kötülük kavramlarını en yalın hâliyle irdeleyen bir eser.

John Steinbeck, betimlemeleri ve karakter gelişimi açısından oldukça başarılı bir yazar. Kitabı okurken dehşete düşüren olaylara şahit oldum. Âdeta kan dondurucu bir hikâye. Ve ne yazık ki kendi hikâyemiz.. İyilik ve kötülüğün kıskacında kalmış, kötülüğün büsbütün egemen olduğu ve iyiliğin sarkacında var olan etkileyici karakterler ile harmanlanmış bu hikâye, benim nezdimde tam bir başyapıt. Adam (Âdem) ve üvey kardeşi Charles ile başlayan hikâye, ansızın hayatlarına giren Cathy (Kate) ile değişir. Görünüşüyle iyiliğin timsali olan Cathy; aslında kötülüğün vücut bulmuş halidir. Adam ile evlenen ve Charles'tan gebe kalan Cathy, dünyaya ikiz oğlan getirir. Adam, Cathy için, "Aden'in Bahçesini" inşa ederken başına hiç beklenmedik şeyler gelir ve amansız bir girdap içerisinde yaşayan bir ölüye dönüşür. Adam'ın yardımcısı Lee ve komşusu Sam'l Hamilton sayesinde isimleri konan ikizlerin [Caleb (Cal) ve Aron (Harun)], hüzünlü hikâyesi böylece başlar.. "Annen bir muamma. Bana öyle geliyor ki, o diğer insanlardan farklı. Onda bir şey eksik. Belki iyilik, belki vicdan. İnsanları anlayabilmek için onları kendi içinde hissetmen gerekir. Ben anneni hissedemiyorum." [s.488] Ve en çok canımı yakan bölüm; Abra, Cal'ın kolunu iki eliyle sımsıkı tuttu. "Duymadın mı dediğimi?" dedi Cal. "Duydum." "Abra, annem fahişe." "Biliyorum. Söylemiştin. Benim babam da hırsız." "Onun kanını taşıyorum Abra. Anlamıyor musun?" "Ben de babamınkini' dedi Abra. [s.651] Timşel! Keyifli okumalar.