İtirafçı
Ben Abdurrahman B.
Soyadım B ile başlıyor. Ama gazetede böyle yazdılar. Soyadımı böyle yazarak beni gizlediler mi bilmiyorum. Artık hiçbir şeyin önemi yok. Şöyle yazılmış böyle yazılmış, ne fark eder? Başka şey. lerin de bir değeri, önemi yok. Ömür boyu hapse mahkûm edildim. Ömrüm ne kadar bilmiyorum. Şu an kırk iki yaşındayım. Bu rada uzun süre yaşayabileceğimi sanmıyorum. Aslında yaşamakla ölmek arasında da bir fark yok benim için. Bu saatten sonra ne ler olacak umurumda değil. Herhangi bir isteğim yok. Beklentim yok. Hapse girdiğimde birisi, "İtirafçı mısın?" diye sordu. "Evet," dedim. "Pislik!" dedi. Öyle bir baktı ki, daha önce hiç kimse bana öyle bakmamıştı. Mahkemede Türkan'ın annesi ve babası dışında kimse bana böyle kızmamıştı.
Her şey o uğursuz günde oldu. Yirmi iki ocak iki bin dört. O gün benim için her şeyin bittiği gündü. Türkan'la Malazgirt Ma hallesi'ndeki apartmana geldik. Burada tartışmaya başladık. Kimse duymasın diye ağzını kapattım. Böyle olsun istemezdim. Onu çok seviyordum. Kılına zarar gelmesini istemezdim. Ama bağırınca pa nik oldum. Ne yapacağımı bilemedim. Ağzını kapattım ama deliye dönmüştü. Bütün gücüyle bana karşı koyuyor, elimi ısırmaya çalışıyor, diziyle böğrüme vuruyordu. O anda nasıl oldu anlayamadim, birden ayağı kaydı, düştü. Kulağından kan fışkırmaya başladı. Acıyla boğuk boğuk bağırıyordu. Sonra hareketsiz kaldı. Her taraf kan içindeydi. Öldüğünü görünce yarım saat donmuş halde bekledim. Kılımı kıpırdatamadım. Sonra onu kalorifer kazanına gö türüp orada yaktım.
Tam sekiz sene bunun acısını taşıdım. Kimseye bir şey söyleyemiyordum. Türkan'ın cansız bedeni bir an olsun gözümün önünden gitmedi. Keşke ben de o anda ölseydim. Yaşadığım şeyler olmek ten beter şeylerdi. Yıllarca bunu herkesten sakladım. Tabii ailesia gün, yani yirmi iki Ocak günü, kızları akşam eve dönmeyince ka yıp diye başvuru yapmış. Ama bir netice alamamış. Nasıl alsin k Ben senelerce bunu saklamanın ızdırabını çektim. Benim için her gün cehennem azabı gibiydi. Keşke o gün ben de onunla beraber olseydim. Vicdanım beni o kadar yaralıyordu ki. Anlatmam müm kün değil. Zavallı, acılı anne babası savcılığa defalarca dilekçe vermişler. Polise gitmişler. Hiçbir iz yok. Televizyon programlarına bile çıkmışlardı. Bir gün onları ekranda görünce o kadar kötü ol dum ki. Annesi devamlı ağlıyordu. Programda bayıldı. Tabii hiçbir netice elde edilmedi. Ta ki Konya'ya iki bin dokuz senesinde Baş bakan gelinceye kadar. Nasıl olmuşsa artık bilemiyorum, annesi Başbakan'ın önüne atılıp ağlayarak, "Kızımı kaybettim, bir akşam eve dönmedi, bir daha haber alamadık," demiş. Başbakan da acı mış. Emniyete talimat vermiş. Onun üzerine emniyet olayı mer cek altına almış. Çok sayıda kişiyi çağırarak ifadelerine başvur muş. O gün hava o kadar soğuktu ki. Polis, böyle soğuk bir günde Türkan'ın dışarı mantosuz çıkmayacağını düşünmüş. Üstelik cep telefonu da yanında değil. "Demek ki," demişler, "yanında tanıdık birisi vardı. Tam o günlerde ben de aileyle sık görüştüğüm için gelip beni evden aldılar. Bir arabaya bindik. Ben polise, "Cesedini buldunuz mu?" diye sordum. Böyle sorunca tabii polisler şüphelendi. Sorguya aldılar Orada her şeyi itiraf ettim. Şimdi vicdanım rahat.
Ama Türkan'ın olmadığı bir hayat benim için ölümden beter. Hele benim yüzümden o şekilde ölmesi... kendimi asla affedemedim. Ama itiraf etmek beni biraz olsun rahatlattı diyebilirim. Üzerimden biraz yük kalkar gibi oldu. Çünkü o sırrı içimde taşıyamıyordum.Polislerden biri, çoğu kimsenin bilmediği bir sırrı bildiğini bana bizzat söyledi.
"Senin," dedi, "baban Orhan B., anneni, iki bin yedi senesinde, Doğanhisar'daki evinde, elli yedi senedir evli olduğu karısını, ba şına demir vurarak öldürmüş, sonra da intihar etmiş, doğru mu?
Çok şaşırdım.
"Doğru," dedim. Ayrıca, "Annesi ve babası maktul Türkan'ı ararken, sen de bazı arama çalışmalarına katılmışsın, doğru mu?"
"Doğru," dedim.
"Peki neden öldürdün?"
"Ben öldürmek istemedim, ayağı mı kaydı bir şey oldu, düştü, kulağından kan geldi. O beni öldürdü," dedim.
Sayfa 115Kitabı okudu
·
159 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.