Albert Camus'nün "Düğün" üst başlıklı beş denemesinin ve "Bir Alman Dosta Mektuplar" isimli dört mektubunun bir araya getirilmesinden oluşan eseridir. Aslında hem "Düğün" hem de "Bir Alman Dosta Mektuplar" aynı kitapta bir araya gelemeyecek farklı konuları işliyor olsalar da sayfa sayılarının düşük olması sebebiyle bir arada sunulduğunu düşünüyorum.
"Düğün" üst başlıklı beş denemeden oluşan kitabın birinci bölümü, yazarın Cezayir'de 1936-1937 yılları arasında yazdığı ve 1938'de basılan denemelerini ihtiva eder. Denemelerin önemli bir bölümü, yazarın Cezayir özelinde Dünya'ya duyduğu sevgiyi ve coşkuyu yansıtmaktadır. Açıkçası bu denemeleri okurken sıkılacağımı düşünmüş olsam da hiç sıkılmadım. Keyifle okunabilen ve içerisinde yazarın hayata karşı geliştirdiği felsefenin ipuçlarını bulabileceğimiz metinlerdi.
"Bir Alman Dosta Mektuplar" isimli ikinci bölüm ise tam anlamıyla nefis bir bölümdü. Adından da kolaylıkla anlaşılabileceği üzere, mektuplar Alman bir dostuna yazılmıştır. Fakat burada ilgi çekici olan kısım şudur ki, Albert Camus ile Alman dostu arasındaki mektuplaşmalar İkinci Dünya Savaşı döneminde yazılmıştır ve Fransızlar ile Almanlar bu savaşta karşı karşıyadır...
İşte bu dönemde Albert Camus, Fransız Direniş eylemlerinde ön safta mücadele eden, insanın ve yaşamın anlamını ön plana çıkarmaya çalışan bir yazardır. Aslında mektuplaştığı Alman dostu ile aralarında ideolojik temel açısından bir fark yoktur. Her ikisi de bu dünyanın üstün bir nedeni bulunmadığına inanmaktadır. Fakat ideolojilerinin sonuç noktası farklılaşmıştır. Alman dost, dünyayı egemenlikleri altına almayı hedeflemekteyken, Albert Camus insanca yaşamı hedeflemektedir.
Albert Camus'nün Alman dostuna yazdığı mektuplardan birinde geçen ve benim de ideolojik olarak katıldığım bir alıntıyla yazımı sonlandırmak isterim:
"Ben ülkemi aynı zamanda adaleti de severek sevebilmek isterim. Büyük olsun da ne tür bir büyüklük olursa olsun, kanla ve yalanla da olsa büyük olsun istemem. Adaleti de yaşatarak yaşatmak isterim onu."
Adaletsiz bir ülkeyi, asla "kendi ülkemdir" diyerek sevemem. Çünkü adaletin olmadığı yerde insanca yaşam, dolayısıyla insan yoktur. İnsanın olmadığı yerde de "ben" yokum!
Herkese keyifli okumalar dilerim.
