Uzun soluklu bir okuma serüvenine yelken açtım bu kitapla.Araya çok fazla iş -güç,stres ,mutluluk ,gülme -ağlama, hüzün- sevinç ;farklı kitaplar ,dersler eklendi ama bunları yaşadığım her günüme Ümit Meriç hocam arkadaşlık etti.Yani bir türlü içimdeki cennete olan yolculuğumu hızlı okuyup kitaplığın raflarına teslim etmeye gönlüm el vermedi. Niye versindi ki :O duanın ,ümidin ,aşkın ,coşkunun içime kök saldığı sohbetiyle hayatın her şeye rağmen çok güzel olduğunu bu güzelliği güzel pak kılanında Allah ile muhabbetimizin kaviliğince mümkün olduğunu gösterdi. Öyle ya insan ismiyle müsemma .Ümit hocada tam anlamıyla bir ümit ağacı.İçi çürümüş ümidi tükenmiş bezgin ruhlara şifa. O bir ümit pınarı.İsmimin ismiyle yan yana gelmesi beni acayip keyiflendiriyor niye inkâr edeyim.Onunla benzeşen çok fazla yönümüzü keşfetmem de kitabı sükunetle okumam için bir başka etken oldu.O da tıpkı benim gibi yahut ben de tıpkı onun gibi hayatı bir puzzle gibi görüyor yeri geliyor bu hayat sahnesinin baş rol oyuncusu olduğumu hatırlayarak kendime çekidüzen veriyor,en sevdiğim çiçekle kahve içmeyi ihmal etmiyor bazen de ayağıma değen taşı tam suçlayacakken bunun doğru olmadığı idrakiyle hilkatteki hakikati anlamaya çalışıyor yaşadığım olumsuz (aslı öyle olmayan)olayları irdeleyerek okuma gayretinde oluyorum .Yani puzzle parçalarını birleştirerek olayı bütüncül değerlendirmeye çalışıyorum tıpkı Ümit hocanın yaptığı gibi . O da benim gibi ya da ben de onun gibi rüyaları da puzzlın bir parçası olarak görüyor içimdeki cimcimeyi (küçük pınarı) hiç yabana almıyor onun yardımını görmemezlikten gelmiyorum öyle ki dua ettiğim göz kırptığım anlarım bile oluyor o minik pınarcığa;) Dua demişken duanın nasıl bitmez tükenmez bir hayat kaynağı olduğuna bir kez daha gönül veriyorum.Ümit hoca tam bir dua aşığı.Ona hayatın ne anlam ifade ettiği sorulunca o hiç tereddütsüz dua olduğunu söylemesi hayatın dua üstüne kurulmus olduğu hakikatini ve babannemi hatırlatıyor bana .Öyle heyecanla öyle aşkla duayı anlatıyor ki o hızla doğrulup derin bir dua iklimine kanatlanmak istiyor insan ve kanatlanıyor insanın ruhu oluk oluk duaya. Onun duaya olan arzulu yönelişi bana Muhyiddin Şekûr hocanın şükür etmek üstüne olan sözlerini ve iştiyakını hatırlatıyor.ikisininde ortak noktası bahsettikleri konuları Ümit hocanın duayı;Muhyiddin hocanın şükür meselesini hayatlarının merkezine almaları.Biri her halimizin susmamızın ,gülmemizin,yememizin içmemizin aklımıza gelen gelmeyen her türlü yaşam serüvenimizin dua oluşundan bahsederken biri de aynı serüvende geçen her halimizin bir değil binlerce şükre dilimizi damağımızı kanatlandırması gerektiği bilinciyle nefes alıp vermekte. Ümidim o ki bu iki güzel ha(s)leti biz de alıp hayatımızın merkezine koyarak yaşamanın zevk-ü sefasına varabiliriz.Yoksa zevk -sefa bizim sandığımız gibi sadece sahili arşınlamak ,çekirdek çitlemek bir menzile vardırmayacak yavan işlerin peşinde yol almakla olmuyor. Sadrımıza şifa ve şükre muttasıl nice satırların yolcusu olmak duasıyla.İnşaallah bu yazıda bir dua ve şükür reçetesi olsun bu babda.

İçimdeki Cennete YolculukÜmit Meriç · Timaş Yayınları · 2013101 okunma

··

181 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

℘ınar Önalan...