aldatan kadın temalı eserleri severim. çünkü insan ruhunun kıyıda köşede kalmış en karanlık duygularına ya da güdülerine dokunan çekici bir şey var bunlarda. aldatan erkek mesela artık bir sulu komedi unsuruyken kadında iş çok çatallaşıyor, çetrefilleşiyor. psikolojik yönü ağır basan güçlü dramlar hatta trajediler ortaya çıkıyor. trajedi, çünkü özellikle klasik romanlarda -her ne kadar mazur gösterilse de- nihayetinde cezalandırılıyor kadın bu eyleminden ötürü. adı konmamış bir erkekler dünyası kuralı. bir çeşit yeşilçamda kötü adamın finalde ölmesi gibi. bu temanın öncülerinden madame bovary. oscar wilde demiş ki ''bu kitapta merhamet yok''. bence de. ama detay istemediğin kadar. dolayısıyla mekan tasviri içeren bir çok yeri atlamak zorunda kaldım. çünkü fazla detay içeren betimlemeler bende bir zihinsel canlandırma yaratmaktan ziyade yaratılanı karmaşıklaştırıyor. karakterlerin ruhuna girmeye çalışırken mekanlara, nesnelere bu denli yoğunlaşmak istemedim. bu benim tercihim. bu kitap, therese raquin ile kıyaslanır ama therese raquin'de vicdan var bu kitapta o da pek yok. fakat çok güldüğüm iki kısım var bu kitapta: biri emma ile papazın diyaloğu. diğeri yine emma'nın bu kez rudolphe ile panayırdaki diyaloğu. bir yandan rudolphe emma ile konuşurken araya -sanki aynı ortamdalarmış gibi- aşağıda konuşma yapan başkan'ın sözlerinin de katılması çok yaratıcıydı. ve de komikti. papaz ile diyalog da keza öyle. emma kocasını aldattığına dair bir şeyler söylemeye çalışırken papazın onu hiç anlamaması ve sonunda emma'nın ''tanrım tanrım'' diye adeta baygınlık geçirmesi on numara sahneydi. fakat emma'nın ölümü ne kadar acı vericiydi, gerçekti. bu kadar derinden hissetmedim hiçbir kitapta ölümü. sanki bir yakınım ölmüş de cenazesine toprak atıyorum gibi bir sahne yaşadım kafamda. berbattı. ama kitabın finali pek bir aceleye getirilmiş sanki. bir an gerçek kesit izler gibi hissettim, yalan yok. elin değmişken küçük kızı da öldürseydin bari de tam olsaydı sn.flaubert diyorum, sitemlerimi sunuyorum. peki emma'yı intihar ettiren şey neydi? kapitalizm, değil mi? aşkı da acısını da aşıyor. bu gerçekçi yaklaşımından dolayı sekiz verecekken dokuz puan veriyorum.

Madam BovaryGustave Flaubert · Oda Yayınları · 200933.4k okunma

·

9 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Baba