Aziz Nesin’in bir hikâyesi vardı hani “İnsan Olun Yavrularım” diye. Hikâye şöyle idi:
Baba karınca ile anne karınca, yavru karıncalarını çevrelerine toplarlar ve onlara karıncalık dersi verirler. Baba karınca, dersin sonunu şöyle bitirir:
“Yavrularım, bu hayatta karınca olmaya çalışın, hiçbir zaman karıncalıktan ayrılmayın. Yavrular da “Nasıl karınca olalım? Karıncalığın yolları nelerdir?” diye sorduklarında;
Baba karınca “Kendinize bizi örnek alın, biz ne yapıyorsak, sizler de onu yapın” der.
Yavru karıncalar, baba karıncayla anne karıncaya bakarlar, onlar ne yapıyorlarsa onu yaparlar. Yazdan yiyeceklerini toplayıp toprak altına yığarlar, çok çalışırlar, kışın uyurlar ve zamanı gelince yumurta yaparak döngülerini sağlarlar. Bir zaman sonra baba karıncayla anne karınca, çocuklarını yine çevrelerine toplarlar. Baba karınca onlara:
“Yavrularım, ben artık ölüyorum, hepinizden memnunum, hepiniz iyi birer karınca oldunuz, hiçbiriniz karıncalıktan ayrılmadınız, hakkım size helaldir, Allah sizden razı olsun” der.
Aynı şekilde baba balıkla anne balık da yavrularını çevrelerine toplayarak balıklık dersi verirler. Yavru balıklar da balık olmanın yollarını anne babasını örnek alarak öğrenir ve anne babaları da onlardan memnun bir şekilde emeklerinin boşa gitmediği belirterek haklarını helal ederler. Yavru balıklar “biz çok bir şey yapmadık, siz ne yaptınızsa biz de öyle yaptık” derler. Hikâye ördek ailesi, köpek ailesi ile devam ederken sığır, manda, hamsi, balina, deve, fil, yılan, koyun, yeryüzünde ne kadar baba hayvan ve anne hayvan varsa yavrularına kendileri gibi olmaları, bunun için de kendileri ne yapıyorlarsa öyle yapmalarını söylerler. Tüm hayvan yavruları da bu şekilde yetişir.
Sıra gelir insanoğluna…
Baba insanla anne insan, çocuklarını çevrelerine toplarlar, onlara insanlık dersi verirler. Baba insan, dersinin sonunu şöyle bitirir:
“Yavrularım, bu hayatta insan olmaya çalışın, hiçbir zaman insanlıktan ayrılmayın”. Çocuklar da: “Ne yapalım da insan olalım? İnsanlığın, insan olmanın yolları nelerdir?” diye sorduklarında;
Baba insan “Çok kolay, kendinize bizi örnek alın. Anneniz ve ben ne yapıyorsak, siz de öyle yapın” diyerek insan olmanın yollarını kendilerini örnek alarak bulabileceklerini söylerler.
Çocuklar, baba insanla anne insana bakarlar, onlar ne yapıyorlarsa aynısını yaparlar. Sonunda baba insanla anne insan çocuklarını yine çevrelerine toplarlar. Baba insan onlara:
“Yazıklar olsun! diye bağırır. Hiçbiriniz bizim istediğimiz gibi yetişmediniz. Hiçbiriniz insan olmadınız. Hepiniz de insanlıktan uzaksınız. İnsanlıktan ayrıldınız. Artık ölüyoruz. Yazık oldu emeklerimize, boşa gitti. Bütün hakkımız haram olsun, Allah hepinizi kahretsin!” der.
Çocuklar şaşırdılar,
“Peki ama bize neden beddua ediyorsunuz? Biz yanlış bir şey mi yaptık yoksa... Size baktık, sizi örnek aldık. Siz ne yaptınızsa biz de onu yaptık”...derler.
Sayfa 102Kitabı okudu
·
47 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.