ÖLSEMİYDİK? Gözleri akşam mahmurluğunun ağırlığıyla yarı kapalı bakıyordu, yarı kapalıydı ama hüzne batmıştı, bir koca dünya vardı o gözlerde, ne gözlerdi o gözler! Gece tenha ve duruydu, her şey sessizce akıyordu. Gözleri bu akışın merkeziydi sanki , sanki akan her şey gözlerinden akıyordu. O gözler olduğu için mi yaşıyordum acaba? Her gece gözlerimi kapatmadan o gözleri düşünürüm, o gözleri hayal ederim, gözlerimi kapattıktan sonra da o gözlere bulanırım sabaha kadar, her rüyam o gözlerdir, kara, mahmur, derin gözler… Gecenin sessizliğini bozdu; -“Ölsemiydim acaba o gün?” durduk yere, ortada hiçbir şey yokken böyle dedi. Bedenimdeki kan dondu kaldı, ruhun çekildi sanki. Ben niye bu kadar değiştim onu da anlamadım. Herhalde ölümle onu aynı cümle içinde görünce böyle oldum. Sustum bir an, bedenimle ruhum toparlanıncaya kadar bekledim, sonra geveler gibi; -“Benden bu kadar mı bıktın?” diye sorabildim. İnsanoğlu işte, neren zayıfsa her saldırıyı oraya sanıyorsun, her gün benden bıktığını düşündüğüm için tüm agresif hallerini benden bıktığına yoruyordum. Zordu , benim için en zor olan şey onun benden bıkma ihtimalini düşünmemdi. -“Yok yok” dedi, yarı kapalı gözlerle süzdü beni, “senden değil bu ikililiğim, senden değil!” Sonra sustu, yarı kapalı gözler kısıldı, uzaklara daldı, mahmurluk yerini dalgınlığa bıraktı. Nedendir bilmem ben de sebepsiz kendimi hüzne batmış buldum. Birden o kadar ölmek isteği ile doldum ki intihar edesim geldi. O gözlerdi beni yaşamla dolduran, şimdi de o gözlerdi beni ölüme sevdalamaya çalışan. -“Ne oldu, niye durup dururken böyle bir şey söyleme gereği duydun? Ne ölmesi?” dedim. Dedim demesine ama bende bi mahmurlaştım hani. Aklımdan hayatımın tüm dönüm noktaları geçti, sevgililerim sıraya dizildi, vefat eden annemi özledim, cezaevindeki abimi, geçen tecavüze uğrayıp öldürüldükten sonra bedeni beş parçaya ayrılan kadın geldi aklıma. Nefretle doldum, nefesim daraldı, gözlerim kapanacak gibi oldu, her yanım hüzne, acıya, öfkeye kesti. Gözlerine tekrar baktım, ne ifade ettiğini pek anlamadım ama güzellik bu olsa gerek, kim demiş dünya en büyük diye! Onu diyen bir çift göze aşık olmamıştır, o deryada yüzmemiştir, gariban, dünyayı gözden büyük sanıyor! ‘Hayatımın en güzel anı mıydı?’ sonradan çok düşündüm, o değilse bile ondan güzelini bulamadım. Şuna iman edin; gece sevgilinin gözlerindeki parlaklık kadar parlak bir yıldız yoktur… Güzellik bu olsa gerek… Tekrardan sordu, fakat bu sefer gözlerimin içine bakarak sordu; -“Ölsemiydim acaba o gün?” O kadar etkileyiciydi ki, bu dramın kaynağını sorgulayamıyordum. Sorgulamıyordum ama kendimi de kötü hissediyordum, çünkü ben onun benden bıktığını sanıyordum. Şimdi öyle ‘sanıyordum’ dediğime bakmayın, sanki asıl sebep ben değilmişim gibi gösteriyorum ama ben de az belirleyici değildim hani. Hepimiz yanlışlarda pay sahibi değil miyiz sanki! Benimki de o kadar. Biraz fazla olsa ne değişir sanki? Bilmem, belki değişirdi, neyse. Gecenin sessizliğinde onun duruluğu daha da durulmuş bir şekilde karşımda sakince cebelleşiyordu. “Ölsemiydim” ha “ölsemiydim”. ‘Hangi gün ölseydin?’ diye de soramıyordum. Doğrusunu söylemek gerekirse, ben hiçbir şey soramıyordum. Onun varlığıyla hayata tutunmuştum, şimdi de onun ölmeme pişmanlığıyla her şeyden soğuyordum. “Ölsemiydim!” ne garip bir ikililik, ne ilginç bir arzu, ne ulaşılmaz bir düşünüş, ne derin bir pişmanlık. Ama niye? O geceden sonra bir daha böyle sözler duyamadım. Ne böyle bir ikililik, ne ilginç arzular, ne ulaşılmaz düşünceler ve ne de derin pişmanlıklar. Hayır, emin olun hayatımda bir daha asla rast gelmedim asla. Bir daha o gözleri de göremedim, o gözlerle şereflenen son gecemdi. Hep özlüyorum hep. Bazen “Ölsemiydim acaba o gece?” diyorum, en çok da parçalanan bedenler gördüğümde diyorum. Bu pişmanlığı bitirmememin tek sebebi; benim bir çift göze çektiğim hasreti başkalarına yaşatmama isteğimdir. Çok zor, melekler şahidim olsun ki çok zor. “Ölsemiydik acaba?”…. 04.08.2021

Kadın CinayetleriVerda Pars · Labirent Yayınevi · 201447 okunma

·

319 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

yakup kırmızı