Üst üste 2 kez okudum.
Farkettim de, okuduğumuz kitaplar romanlar hep çokça erkek gözüyle yazılmış. Hatta kadın yazarların eserleri dahi ağırlıklı olarak erkeğe yer vermiş. Kadınlar hep ikinci planda, önemsiz ayrıntılarmış gibi. Merak dahi etmemişiz kadınları.
Şimdi 
Tezer Özlü'yü elime alınca ilk defa bu kadar berrak şekilde bir kadının gözünden, teninden ve zihninden dış dünyaya baktım. Bir kadın olarak kendi hislerini döküp, erkeklerin adını dahi anmadan onları geçiştirmesi, çok kadınsı ve güzeldi. Kendisi dışındaki karakterler sanki rüzgarda bir an önüne düşüp sonra tekrar uçup giden yapraklar gibi. Hiçkimseye takılmıyor, saplanmıyor. Çıktığı bu yalnız yolculukta kendini keşfetmeye çalışıyor, bir kadın olarak yalnızca kendisini..
Not: Tezer Özlü ömrü boyunca süründüğü bipolar bozukluk ve depresyonla yaşadı, kitabında da bu hastalık nöbetlerinin gitgelleriyle yoğrulmuş bir zihinakışı tekniği mevcut. Paragraflar arası kopukluklar sizi yorabilir, parçaları birleştirip anlamak için biraz sakin kafayla okumanızı öneririm.
··
4.944 görüntüleme
Çok doğru bir yere değindiniz. Tezer Özlü her ne kadar melankolik bir yapısı olsa da bir kadın gözünden hayata bakışını, gözlem yeteneğini ve bu yeteneğini aktarışını çok beğeniyorum. yazarın Yaşamın ucuna yolculuk kitabını da öneririm
Bense hâlâ bitiremedim🤦🏽♀️
Zihinakışı tekniğine benzer bir tarzda yazılmış. Paragraflar arasında zamansal bir kopukluk var gibi hissettirmesi okumayı zorlaştırıyordur. Ama ben Virginia Woolf'tan buna alışık olduğum için, pek zorlanmadım.
5 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.