Muhteşem ötesi bir kitaptı. Fernando Pesso'nin ağzından onun yaşamı ve düşünceleri. Yazarın Huzursuzluğun Kitabı'nı okumadım. Düşünceleri hakkında fikir sahibi değildim. Benimle o kadar çok benzer düşünceleri var ki.. Hayret ettim doğrusu. Diyojen ve Nietzsche ve Sokrates'ten önce bu eserlerde en çok kendimi bulduğum kitap oldu. Yazarın hayatında yalnızlık sevgisi çok ağır basıyor. Özellikle insanlardan kaçıyor çünkü bunaliyor. Özel alanına çok düşkün. Sürekli kendisini acı çekerken buluyor.Surekli insanlarla olmak isteyen kişileri korkak olarak addediyor ve kendi benliklerinden uzaklastiklarini düşünüyor. Virgina Woolf aynı zamanda Nietzsche gibi. Çok beğendim. Alıntıları paylaşacağim.
