Colette! Evet, Colette. Dul, Karadul! Dansını beğenmediği erkeğini afiyetle yerken, ceza ya da ecza olsun için, aynı zamanda, kendisini de yeyip -tüketen, kara, kapkara bir dul! Tam sekiz gözlü, ruhu tavan arasında ama çatlaklardan sızan ışık hüzmelerinden , sürekli ruhuna yeni yollar bulup kendini yeniden kuran ama tam iyileşiyorum derken de adeta bir kirmenden yapılma örümcek gibi, kendi etrafında hızla dönüp, kendi kendini yeniden hapseden bir varoluş öznesi... Gelgelelim bir önceki okuduğum Dişi Kedi kitabının incelemesinde arz ettiğim üzere, artık sakin bir hayat isteyip ( çok şey mi istedi idi sanki? ) kendisinden bir kızcağazı olan, ikinci eşi Henri de Jouvenel’in, onu aldatmasıyla ateşlenen bir intikam mevzuu vardı Colette’in, işte bu mevzuu üzerine, eşinin, bir önceki karısından olan oğluyla yatma, ve Jouvenel’i duygusal olarak yaralama girişiminden hareketle yazdığı bir kitap Colette’in bu kitabı.Daha doğrusu bu yaralama girişiminden çok sonra, yaptığı eylemin, ayartmanın, bir nevi sağlamasını yapıp, kendisini de onayladığı bir kitap bu kitap.Demek ki Colette de, her insan gibi, bütün aldığı öclerin, kalıcı bir teşhirini de sonsuzluğa emanet etmek istemiş ibret olsun diye. .. İşte bu bilgiden hareketle okumağa başladığım Cicim’e, çok enterasan beklentiler içerisinde giriverdim ama öyle transparan, kırmızının bütün tonlarını içeren bir öykü toplamıyla da açıkcası karşılaşmadım. Tam bu noktada da Colette’in yazınsal başarısını, ağdasız ve nefis denilebilecek üslubunun da sonuna kadar keyfini sürdüm. Bu arada sakın ha! Colette’in öyle ensest, sapık vb gibi yaftalarla kendinizi negatif şekilde donatıp bu kitaba başlarsanız, kitabın katiyyen nektarını alamayacağınızı baştan bilin. Bu kitaba battal bir novella diyebiliriz. Kurgudaki karakterler dört demirbaş karakter olarak; sanırım Colette’in kendini kurduğu Lêa karakteri, aşk yaşadığı genç erkek olarak kurduğu Cicim karakteri ve Cicim’in annesi ve Lêa’nın da çok yakın arkadaşı ya da yarı dostu, havai Madam Peloux ve yine Cicim’in belli bir yaştan sonra ( çünkü Cicim’in büyüme evresini kitapta görebiliyorsunuz) evlendiği Edmêe var. Aralarında yirmi dört yaş fark olmasına rağmen, Lêa ile Cicim arasında gelişen aşkın, Madame Peloux’un ruhunun bile duymadığı süreçte gelişimi, birbirlerine duydukları sığınmacı, koruyucu, güven verici, hatta kırıcı ve kitabın daha ilerisinde, Edmêe’nin de dahil olmasıyla kıskançlığın da bu ilişki içerisinde bir hüküm kazanmasıyla gelişen olaylar anlatılıyor. Elbette muzır Colette’in, erotizmi kitabın içini fevkalade nakşedişi, hatırı sayılır bir beğeni kazandırıyor üslubuna ilişkin. Sırf çok naif, ağdalı olmağan erotizmle dolu cümleler, betimlemeler için bile okunur. Kaldı ki, yukarıda demincek dediğimiz gibi, bu Colette’in eski eşini bir nevi duygusal olarak yaralama girişimin matbu hali. Kesinlikle caiz; pornografik, ensest ya da sapık gibi yaftalarla cahiliye zihinlerin uğrak vermemesi gereken harika bir yapıt. Colette’i seviniz ama ''Colette gibi olmayınız,'' ki zaten yüzyılda bir zor gelir böyle zor bir varoluş!

CicimColette · Can Yayınları · 2013194 okunma

·

503 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

DaDa