Mezbaha Beş son zamanlarda okuduğum savaş karşıtı olarak değerlendirilen eserlerden bir diğeri. Fakat bu eser savaş karşıtı olarak anılan diğer eserlerden oldukça farklı. En önemli farkı kara mizah ögeleri içermesi. Yazarın genel tarzı olduğu söylenen bu absürtlük ve kara mizah ögeleri savaş karşıtlığı ile bir araya gelince oldukça ilginç, zaman zaman "ben ne okuyorum şimdi?" diye düşündürten bir eser ortaya çıkartmış.
Yazarın kendisi de henüz 23 yaşındayken Amerikan ordusu ile katıldığı 2. Dünya Savaşında Almanya'nın Dresden kentinin neredeyse tamamen yok olduğu bombardımanı bizzat yaşar. Kurt Vonnegut, yüz binlerce insanın öldüğü söylenen ve buna rağmen tarih gündeminde yok sayılmaya çalışılan bu katliamdan 5 nolu mezbahaya saklanması sonucu kurtulur. Yani romanda anlatılanlar gerçekten beslenen bir kurgudur.
Savaşların anlamsızlığının ve vahşiliğinin kan, cesetler ve savaşta yaşanan bilimum dram anlatılarak değil de kara mizah ögeleri ile desteklenmesi belki de Mezbaha Beş'in ve dolayısıyla Dresden Bombardımanının insanlık gündeminde bu denli yer edinmesini sağladı. Sözün özü yazarın yazım tarzı ilk etapta okuyucuyu zorluyor olsa da bunun edebî yönden bir başarısızlık ya da eksiklik olduğunu değil bilinçli olarak yerlerine yerleştirilmiş taşlar olduğunu düşünüyorum. Bilinçlerimizle yaşamanın ne denli zor olduğunu üstelik de savaşı bizzat yaşamış bir insanın bilinciyle yaşamasının ne denli zor olduğunu başarılı şekilde yansıtan bir eserdi Mezbaha Beş, bence.
