İnsanı ən çox için-için öldürən bir heç uğruna fəda etdiyi illəri olar
Baxarsan üzü gülür,
gözlərində isə "İMDAD!" yazılı...
Ürəyi dolu insan deyirik ha,
bax o insanın ürəyi sınıq ümidlərlərlə,
ölü arzularla dolu...
Bir da SEVMƏK var ha,
sonunda göydən üç alması yerinə min ağrısı düşən bir NAĞILDAN ibarət sadəcə...
İnsan ən çox inananda,
ən çox güvənəndə
və ən çox sevəndə məhv olar...
Bax, o ən çox "Ümid...Ümid..."bağıranlar var ha
yaxınlaş və də bax gözlərinin içinə, adam boğulur, ölür rəsmən...
Məni ən çox səssiz insanların fəryadı öldürür.
Baxıram... baxıram...
yumuram gözlərimi,
tuturam qulaqlarımı,
dayana bilmirəm bu bağırtıya,
dözə bilmirəm axı...
Bəzən canını dişinə alıb "NİYƏ?" deyə soruşarsan,
"HEÇ" deyib susarlar...
"HEÇ" lər uğruna necə gözəl ömürlər bitir bir bilsən...
Elə insanlar var ki, ”NƏ OLAR, AĞLAMA" deyə də bilmirsən.
Çünki ürəyi o qədər dolu ki...
"AĞLA LÜTFƏN, AĞLA DOYUNCA,
AĞLA Kİ, ÜRƏYİN PARTLAMASIN"...
Gözəl ürəkli insanlar görəndə
ağrı dolu ürəklər görürəm dilsiz-ağızsız...
Bütün ölümə tərk edilmiş insanların ölüm fərmanı sevdiklərinin əli ilə yazılı...
Nə qədər çox sevdiyi varsa,
o qədər də yarası var bir ürəyin...
O ki ən darıxdığım günlər olur ha,
daha kitabların və filmlarin yetərsiz olduğu o anda sözsüz melodiyalara atıram özümü,
ya da uzun-uzun rəsmləri oxuyuram
rəng -rəng, məna-məna...
Sonda isə aynadakı əksimə baxıram, baxıram....
Sonra sarılıram özümə və də isti nəfəsimlə aynaya tək cümlə yazıram:
HƏR ŞEYƏ İNAD GÜLÜMSƏ... 💫
(Şamil Ənvəroğlu)