Ekim okumalarına çok güzel bir kitapla başlamış olmanın mutluluğu ile Eylemciler için bir şeyler yazmak istiyorum. Yordam Kitap'ın çevirilerini severek okuyorum ve Eylemciler de bunlardan biri. Okay Gönensin güzel iş çıkarmıştı yine. Kapak tasarımı ise Savaş Çekiç. Bakınca bile insanı etkileyen, içine çeken bir hikâyesi var kapağın. 1910'da Fransa'da doğar Jean Laffitte. Pastacılık yapar, fırınlarda çalışır. Ve sonra 23 yaşına geldiğinde Fransız Komünist Partisi'ne üye olur. Partinin ona verdiği görevleri büyük bir tutkuyla yerine getirir. İkinci Dünya Savaşı başlaması ile FKP'nin örgütlenmesi devam eder. Haziran 1940'da hapse düşer ancak partisinin teşkilatlarına katılmak için Kasım'da hapisten kaçar. İşte Eylemciler de Laffitte'in 1940 Kasım'ında hapisten kaçtığı günleri, FKP'nin yeraltı teşkilatına katıldığı dönemde gerçekleştirdikleri direniş hareketini ve sonra Mauthausen ve Ebensee toplama kamplarında geçirdiği günleri anlatır. Evlidir Laffitte. Bir gün karısı ile sığındığı yuvaya gelir ancak onu evde bulamaz. Bekler, bekler, bekler... Ve sonra öğrenir ki karısı Madeleine yakalanmıştır. Madeleine de kendisi ile aynı kaderi paylaşır. 24 Ocak 1943'de Auschwitz'e gönderilir Madeleine ve Kasım 1943'de kamp koşulları nedeniyle dizanteriden hayatını kaybeder. Laffitte'in kaybettiği ne ilk ne de son kişidir O. Partinin eylemlerini okuyarak başladığımız kitap, kadınların parti içindeki yerlerine de ışık tutuyor. Maden işçilerinin eylemlerini, destek görmeyen işçilerin Almanlar tarafından yapılan işkencelere rağmen yılmadığından bahsediyor yazar. Onlarca arkadaşını tanıtıyor Laffitte bize. Hepsinin takma isimlerini, partideki görevlerini, buluşma noktalarını ve saatlerini ekliyor. Yaşadıklarını atlamadan, satır satır diyaloglara paragraflara döküyor. Yakalandıktan sonra başlıyor bekleyişi Laffitte'in. Sayfalar önce takma isimleri ile bahsettiği dava arkadaşlarının kurşuna dizilmelerini anlatıyor bu kez. Otuz arkadaştan geriye kalan sekiz kişi onlar. Arkadaşları gibi kurşuna dizilecekleri günü beklerken ansızın bir kampa gönderileceklerini öğreniyorlar. Kamp günlerini açık seçik anlatıyor yazar. Ölmenin iyi bir çözüm olduğunu, acı çekmeden ölmeyeceğini biliyor artık kamptakiler. Sırf keyif için dövülen insanlar, elinde tabancası ile kamptakilere gözdağı veren Gestapo, takasla yemek bulmaya çalışanlar ve daha fazlasını anlatıyor Laffitte. Gelen Fransız konvoyu ile dışardan alınan haberlerin doğruluğunu tartışıyor Mauthausen'dakiler. Az değil her seferinde yaklaşık iki bin kişi geliyor. Aralarında tanıdıkları çıkarsa gördüğü için sevinen ama aynı kaderi paylaşacakları için kahrolan insanların ruh haline hayret ettiriyor yazar. Umut tükenmiyor, dışarıdakilerin savaşmaya devam ettiğini duymak onlara cesaret veriyor. Savaşın kazananı olma umuduyla dayanıyor hepsi. Yönetim grupları kurup toplantılar yapıyorlar, sert kış mevsimi için durumlarını gözden geçiriyorlar. Kısaca pes etmiyorlar. Adım adım sona giden savaşı ve kaybedilen insanlığı kamplardan izliyorlar. Bir tokadın o an acı değil utanç verdiğini hissettiriyor bana okuduklarım. Öfke duyuyorum her İkinci Dünya Savaşı okumamda olduğu gibi. Yok etme kampında, ölmeden ölüye çevrilen insanlarla yeniden yeniden yüzleşiyorum. Kampa gelen her konvoydan dehşet ve dram yansıyor. Vedalaşıp bilinmeze gidenlerden bir daha haber alınmaması ise içler acısı. Eylemciler, ölümü göze alan bir grubun gerçeğini ele alıyor. Kurşuna dizilmekten bile korkmayan, içli dışlı oldukları bir konu ölüm onlar için. Aylar boyu aynı şeyi yaşıyorlar, içtimalarla geçiyor yılları. Yattıkları yatak aynı olsa da, içinde daha çok kişi yatıyor zaman geçtikçe. Ölü sayısı artıyor, fırınlar yetmiyor ölenleri yok etmeye! Kilo kaybı tanınmaz hâle getiriyor onları. Yaşadığı şeyleri yazma gücü bulabilen Laffitte'e saygı duyuyorum her cümlede. Baştan sona beni etkileyen bu kitabı, savaş hakkında okuma yapmak isteyenlere mutlaka tavsiye ediyorum.

EylemcilerJean Laffitte · Yordam Kitap · 202125 okunma

··

1.290 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

fazi