Bazen zirvede bırakmak gerekir. Bir kitabı sevmeniz yahut faydalı bulmanız, devam kitabına da aynı hisleri besleyeceğiniz anlamına gelmez. Belki önce “devam kitabında ne anlatılıyor ki?” diye azıcık sağa sola bakınmak sizi çok da bayılmadığınız bir kitaba mesai harcamaktan kurtarabilir. Çocuklukta İhmalin İzi: Boşluk Hissi’nden çok yararlanmış olmama rağmen, Çocuklukta İhmalin İzi: Çözümler kitabıyla aynı hukuku kuramadık. *** Kitap kötü değil. Belli ki Jonice Webb iyi bir terapist ve kendini de iyi ifade eden bir yazar. Tıpkı ilki gibi bu kitap da vaka örnekleriyle bezeli ve genel okuyucu kitlesine psikoloji anlatmanın en kolay yolunun örnekler üzerinden anlatmak olduğunu bilen yazar bu yolu etkili biçimde kullanıyor. Bu bağlamda eğer psikolojik vaka örnekleri ile haşır neşir olmaya özel bir ilginiz varsa hem ilk hem de ikinci kitap sizi memnun edebilir. *** Aslında ben de severim vaka analizi okumayı ve fakat kitap bana bunun dışında ilgimi çeken pek bir şey veremedi. İlk kitapta daha ziyade ihmalci ebeveynlerden ve farklı ihmalci ebeveyn tiplerinden bahsediyor ve çocukluk anılarına odaklanıyorduk. Bu ikinci kitapta artık çocuklar büyümüş, hatta kimisinin kendi çocukları olmuş. Ve fakat birer yetişkin olmalarına rağmen, çocuklukta alamadıkları duygusal besinin yoksunluğunu hayatlarının pek çok aşamasında hala gözlemleyebiliyoruz. Yani ikinci kitap, boşluk hissi ile büyümüş çocukların yetişkinlik hayatlarına odaklanıyor. *** Aslında bunda da şaşılacak bir şey yok zira kitabın alt başlığı “Çözümler”:) Yani burada suç tamamen bana ait. Eğer çocukluktan getirilen boşluk hissi ile baş etme yöntemlerine ilişkin çözümler ilgimi çekmiyorsa, okumamam gerekirdi. Aslında belki başka bir vakitte bu kitabın sunduğu bilgilere de talip olabilirdim fakat şu anda okuduğumda talep etmediğim bir içerikle meşgul olmanın iç sıkıntısını yaşadım. *** Şimdi tüm bunları bir kenara bırakıp, size yukarıda yazdığım her şeyle çelişen bir şey söylüyorum: bu kitabı okuduğuma memnunum. Nedeni ise tek bir davranış örüntüsünü açıklayan ve belki de bir paragrafı aşmayan bir kısımdır. Daha önce fark etmediğim bir şeyi fark etmemi sağlayan o paragraf, kendime dair mühim bir aydınlanma yaşamama vesile olmuştur. *** İşte böyle kıymetli dostlar. Bazen sadece “o paragraf” için okumak gerekir :) *** Sevgiler.

Çocuklukta İhmalin İzi: ÇözümlerJonice Webb · Sola Unitas Academy · 2019522 okunma

··

1.328 görüntüleme

Fad32 BB

@boogiebook ·

2yıl

Keşke o paragrafı da yazsaydınız.

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Burcu Booker