mutsuzum o halde varım!
¶¶Bazen tam da talihsiz hadiseler yeni bakış açısına imkan verir. ¶¶
¶¶Birçok ülkede insanlar için mutluluk, hayatta kalabilmektir. ¶¶
¶¶Üzüntüyü tanımasam sevinci nereden bilecektim. ¶¶
Kitap vurucu bir şekilde : ne kadar da aciz olduğumuzu yüzümüze vurarak bitiyor. Okuyanlar bilir ki 
Sisifos Söyleni 'nde Zeus tarafından lanetlenen Sisifos' un yokuş aşağı yuvarlanan kayasını her defasında umutla tekrar yukarı çıkarması anlatılır. Camus tarafından ortaya konulan felsefenin birincil görevi, -yaşamın yaşamaya değer olup olmadığına- ya da farklı bir deyişle -intihar edip etmemeye karar vermek- olarak tanımlanabilir.
Mutlu isek bu geçerli değildir değil mi?! Peki ya aslında kendimize sürekli mutluyum diretmelerimizin altında koca bir mutsuzluk söz konusu var ise, inancına göre intiharı da yeğlemiyorsak, bu bağlamda tam olarak ne yapmamız gerekir kendinize sorabilir ya da bu sorgulama ile yaşamı sürdürüp vakti gelince sonlandırabilir misiniz?! Cevapsız kalacağını bile bile oysa...
Sisifos açısından bakalım o zaman, İntihar edemez, vazgeçemez,düş kırıklığına uğrayamaz bunun yanı sıra cezasını da bir ceza olarak göremez ki kendisine Zeus tarafından ölümsüzlük verilmiştir... O kayanın aşağı tekrar yuvarlanacağını bilerek ve onu tekrar yukarı doğru taşıyacağını bilerek geçiriyor tüm bu zamansızlığını... Bizler ki nesiller boyunca bir varız bir yokuz, ama o hep var... Tüm bu "mutlu" ve "mutsuzluk" kavramlarına vermeye çalıştığımız değerler, anlamlar ne kadar gerekli...
Var olmanın dayanılmaz sancıları; sonu gelmeyen, sonsuzluğa giden, teknik açıdan zayıf, fakat yoğun karalamaları. Her şey güzel giderken ansızın durup "Ben ne yapıyorum?" dediğinde kendine, huzursuzluk sarar ruhunu. Neden insanlar kendisine, kendinin yönelttiği sorulara dürüst cevaplar vermez ki? Kendi kontrolü altında olmayan, adı soyadı veya sosyal statüsü cevabı mıydı gerçekten "Ben kimim?" sorusunun. İnsan hiçbir şeydi, evet ya, bir hiçbir şey. Hiçbir şey de bir şey midir, yoksa hiçbir şey olduğunun idrakinde olmak mıdır zaten her şey?
Koşmak, düşmek, sonra tekrar kalkıp tekrar tekrar düşmekti hayat. Sebebi neydi tüm bunların ölüm varken sonunda? Kendi varlığı anlamsız, yetmezmiş gibi daha önce hiç sorgulanmamış bir anlamsız varoluşun, sözün özü insanın gidip de sineklerin, tanrının varlığını sorgulaması ne kadar anlamsız ve gülünçtü. Düşüncelerine kısa bir ara verip kendine bir kahve almaya git "Aman sen de sorgulayıp durursun hayatın anlamını, anlamsız hayata anlam yüklemeye çalışırsın; hayatın anlamı varsa o da kahve içmektir, biraz da sigara." diye söylen kendi kendine. Günlerdir yıkanmaksızın tekrar tekrar içilmekten sararmış kahve fincanına, tüm geceyi beraber geçireceğin cezveye, küllük dışında her yerine küller dökülmüş mutfak masasına ve elindeki günlerdir kullanılmaktan sonuna dayanmış kurşun kalemine göz gezdir.. Kendine bir kahve al, balkona geç, sigara dumanından sararmış duvarların geçmişi düşündüren duygusallığına yak sigaranı... Nasıl olsa Birgün biteceğiz.
Bir Zeus tarafından lanetlenmedik, bir Sisifos kadar ölümsüz değiliz, mutlu isek mutlu, mutsuz isek mutsuz... Carpe Diem!
Anlamaya çalışırken, anlamsızlık içinde melankoliye aman vermeyelim...
#140519103
Okur kalın...
··
6,2bin görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Bazı incelemelerime beğeni gelince oturup tekrar okuyorum ve ben yazmışım gibi gelmiyor ama bu incelemedeki her satıra yeniden imzamı atabilirim.
Okuyunca sarsıyor insanı. Benden söylemesi. 🤭😉
Bu yorum görüntülenemiyor
Tek uyarlayan ben değilim, o halde tek sebebi de ben değilim değil mi?!..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.