İsterdim ki, hiç kimsenin ruhu duymadan dünyadaki bütün dertlilerin ruhlarını kavuran zehri çekip alayım. Heyhat buna imkân yok. Kendimi sezdirmeden bir şeyi yapmaya imkân yok. Çocuklarım benim kalbimden bir ses duyacak ki onlara hizmet edebileyim. Bunun için muhabbet dünyasından bir pencere açmak zorundayım. Bu zorunluluk ayrı bir ıstırap. Ama ıstıraptan tatlı ne var ki? Istıraba o lezzeti veren de Yüce Allah’ın büyük lütfudur. Yoksa yaşadığımız öyle ıstıraplar var ki zerresi dahi insanı yok edebilir. Canım kızım bu bahis bir ummandır. Dilersen biz yine sahile çıkalım. Belki tekrar bu ummana açılırız. Beş on sayfayı karalayacak kadar vaktim olsaydı hemen sahile kaçmazdım. Daha uygun zamanlarım da olacaktır. Bu mektupların yazılması benim için ibadettir. İbadetin ruhanî zevkini yaşıyorum. Kalbim Yüce Allahın huzurundaki huşuu yaşıyor. Geçen gün Fâtih’te bir dostumla tramvay caddesinden geçiyordum. Dostum, rayların arasında yürümekte ısrar eden küçük bir köpeği oradan uzaklaştırdı. Belki o anda Yüce Allah’ın rızasını kazandı. Ömrünü Kuran yazmakla geçiren birine rüyasında cenneti müjdelemişler. Ama rızasını kazanmaya şu davranışı sebep olmuş : Bir gün yazarken kalemine bir sinek konmuş, o da sineği rahatsız etmemek için sabredip beklemiş. Belki de sinek nasibini alsın diye düşünmüş. Birisi câmi hastane yaptırıyor, bir çok hayır işliyor…Ama bunlarla değil, suya düşmüş bir sineği kurtardığı için rızaya ulaşıyor. Rızanın nerede olduğu, nasıl kazanılacağı bilinmez. Ümid edilen hiçbir fırsatı kaçırmamak gerekiyor. Zaten yaptıklarımızda rızasını düşünmezsek sonu hayırlı olmaz.
Cemâle ulaşmanız için dua ediyorum. Senden de aynı duayı rica ediyorum can kızım.
Bir gün Habib-i Hüda’ya sormuşlar : ‘Dualarımızın kabul olması için ne yapmalıyız?’
‘Günahsız ağızla dua edin’ buyurmuş.
‘Günahsız ağız olur mu ya Resulallah?’
‘Başkası için ettiğiniz dua böyledir.’
https://1000kitap.com/yazar/i88957
·
56 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.