Kaç gündür senin şiirlerin yüzünden hasta oldum, Edip abi. En sonunda bi kitabını aldım okudum. Bırakamıyorum elimdem. Ben senin devrinde yaşamak isterdim. Senin, Oğuz Atay'ın, Turgut Uyar'ın, sizin devrinizde yaşamak isterdim. Her gün birinizin yanında ya da hep birlikte aynı masada. Siz konuşun ben konuşmasam, sessizce otursam dinlesem de olur. Belki bi kaç kadeh içerim o kadar. Su diplerinde yüzgeçlerini çırpan, cançekişen balık gibi, şiirlerinize, sözlerinize uzanıp ağlarım sonra. Sonra, sonra.. Oturur içeriz işte içer, içer en sonunda fazla şiirden ölürüz. Ben sizinle yaşamadığım devirleri özlüyorum Edip abi. Kelimeler kullanmak istiyorum şuan, Edip abi, kelimeler.. Hiç kullanılmamış, hiç var olmamış kelimeler. O kelimelerle cümle kurmak ve anlaşılmamak istiyorum. Utanıyorum Edip abi, utanıyorum. Günümüz kelimelerinin herkeslerce anlaşılmasından utanıyorum. Ne olurdu benimle benim aramda kalan kelimeler olsaydı, sadece bana ait olan, kendi acımı sadece kendime anlatacak kadar olan... O çocuklar büyüdü, o çocuklar büyüdü abi. O çocuklar büyüdükçe kelimeler küçüldü. Yine kelimeler doluyor boğazıma Edip abi. Boğuluyorum, konuşmaya çalıştıkça boğuluyorum. Kelimeleri, boğazıma dolan, boğazıma sıkışan bu kelimeleri konuştukça boğuluyorum abi. Edip abi beni bir sen anlarsın. Neden Edip abi, neden? Bu kelimeler neden sustukça değil de, boğazıma düğümlendikçe değil de, neden abi neden konuştukça boğuyor beni. Neden abi, ağzımdan çıkan kelimeler neden sadece dönüp dolaşıp bana isabet ediyor? Neden içimde kaldıkça değil de, ağzımdan çıkıp bana isabet edince yaralıyor beni. Bi' tütün, bi' kahve, ağzımın içi yine zehir zıkkım, ağzımdan neden zehirli kelimeler çıkıyor abi, neden o kelimeler sadece beni zehirlemekle yetiniyor, neden abi, neden? Benden başkası yaşamıyor mu yoksa. Bu dünyada, bu evrende, bi' ben mi sıkışıp kaldım? Yoksa bi' ben miyim zehir zıkkım? Ne olurdu abi, ne olurdu? Hiç görmediğim gülüşün kadar güller açsaydı ömrüm? Ne olurdu bir kez de olsa iki sek kahve içseydik karşılıklı, zehir zıkkım olsaydı ağzımızın içi, ne olurdu? Bana yardım et abi, sanırım bi' sen yardım edebilirsin bana. Gördün mü bak Edip abi, demiştim sana. Gecenin bilmem kaçı, gökyüzünden üstüme kezzap gibi yağıyor yağmur. İçimde bi mezar, içinde dipdiri bir ölüler evi. Tuzlu tuzlu yağıyor yağmur dünyaya. Ellerimle yokluyorum ölümü, bu yağmur neden değmiyor bana, neden beni teğet geçiyor da yüreğime saplanıyor, neden Edip abi, neden yıllardır gün doğmuyor, neden güneş çıkmıyor sığındığı delikten. Gözlerim Edip abi, gözlerim, kıpkırmızı gözlerim. İçimde biri, kendi mezarını kazıyor. Her kürek darbesinde ölüme yaklaşıyorum. Ölümü kokluyorum bu tuzlu gecede, bulmayacak biri beni sanki, bulmayacak biri beni çürüyecek bedenim, ıssız ve yapayalnız. Bu dünyadaki yerim neresiydi Edip abi, neresi beni kabul ederdi, neresi beni, beni ben olduğum için? Şarapçı dayının en soğuk gecede sığındığı bi otobüs durağı olsa, otobüsün son durağı bi önceki durak olur, otobüs bile teğet geçer beni. Gökyüzü olsa, kışa denk gelirim. Çok sarhoştum Edip abi, bilmiyorum. Bağırmak istiyorum Edip abi, avazım çıktığı kadar, deli gibi, bağırmaktan başka hiçbir şeyi kalmamış gibi, pazarda annesinin elini tuttuğunu sanarken, annesini kaybettiğini farkeden beş yaşındaki çocuk gibi, avazım çıktığı kadar bağırmak ve ölesiye ağlamak istiyorum Edip abi. Beni niye farketmiyorlardı bu varlıklar, ben de vardım oysa, ben de dahildim bu saçma sapan oyunun içinde. Beni niye farketmiyorlar abi, neden?.. Benim de hakkım olmalıydı abi, benim de hakkım olmalıydı bu dünyada hakedebileceğim herhangi bir şeye, en azından varlığa hakkım vardı. Ne acı Edip abi, ne acı.. Utanıyorum, bu aynadaki bi' varlığı olmayan, bi' hiç olan bu, bu her neyse bu, bu adi sıfattan utanıyorum. Ne acı abi, ne acı. Bu çağda, bu dünyada yaşamış olmak, ne acı! Bu son mektubum Edip abi, yalnız sana yazıyorum bu son mektubu. İstersen bir şiir gibi oku!.. Çünkü bir daha yazmayacağım bu mektubu, ölümü gömünce, kazıyarak tırnaklarımla, millerce yol katettikten sonra, güneyi tadan bir kuşun sevinciyle ve yazmış olacağım bir de, her dönemde her çağda, yalnızlığın ve hiçliğin kendine özgü diliyle. İstersen bir şiir gibi oku abi.. tarih 16 ekim 2023 edip abi. çok yorgunum. oldukça yoruldum. bu yorgunluk beni baştan aşağı yok ediyor. belki de bu son fasıldır. bilemiyorum edip abi. bir sen vardın edip abi, bir sen. artık yoksun seni de terk ettim. seni de yarı yolda bıraktım. sen de canımı yaktın abi. abi, beni hatırla.. youtu.be/XovUBHXdDdQ youtu.be/eoQ3CFxxAX8