Eve geldiler. Annesi ve babası Joe’ye odasına çıkmasını söyledikten sonra sessizce konuşmaya başladılar. Bayan Brown “Galiba taşınmamız gerek. Biz, biz ne yapacağız?” Bay Brown “Canım sakin ol bir… bir şey buluruz. Ama önce Joe’yle konuşmamız lazım. Neredeyse 8 yıldır gitar çalıyor. Bu… bu mümkün değil. O gerçekten iyi, hayatım. Bunu gördük. İşin içinde bir iş var ama!”
Joe’nin odası normal bir odaydı. Normal beyaz duvarları olan, beyaz bir yatak, beyaz tül perdeler ve çeşitli gitar eşyaları bulunduran bir oda. Ona kalsa böyle olmazdı tabii. İçten içe müzik onun alanı değildi ama ailesine bunu söylemeye daha doğrusu kendine bunu itiraf etmeye cesaret edemiyordu. O müzikle doğmuş, müzikle büyümüş, müzikle öğrenmişti. Hayatında müzikten başka hiçbir şey yoktu. Eve gelir gitar çalar ve haftanın üç günüde başarılı öğretmenlerden ders alırdı. Onun gitar dışında bir arkadaşı yoktu. Ve eğer kendine müziği sevmediğini itiraf ederse yapayalnız kalacak ve şu ana kadar ki emeklerinin boşa gittiğini anlayacaktı. En iyisi çok fazla düşünmemekti. Kendini ailesinin verecekleri cezaya hazırlarken Bayan Brown’un sesini duydu “Joe aşağıya gel!” Joe bu işin hızlıca bitmesi için koşarak aşağı indi. Annesi elinde bir valiz tutuyordu ve dedi ki “Artık bizimle yaşamayacaksın. Eşyalarını topla, baban ay pardon Bay Brown seni 30 dakika sonra köşedeki yurda bırakacak. Joe beyninden vurulmuşa döndü. Kötü bir ceza bekliyordu ama bu… Ailesi onu evlatlıktan reddetmişti. Odasına çıkıp ağlamaya başladı ve Bay Brown’ın sesini duydu “Hadi çıkma vakti geldi.” Eline aldığı 5 takım kıyafeti bavuluna attı ve babasının -Bay Brown’un- onu bırakmasına izin vermeden kapıyı çarpıp yürümeye başladı.
·
150 views
Kendi eleştirimi yapayım. Olaylar biraz hızlı gelişmiş. Daha ayrıntıya girebilirdim. Ama bu kitabı çok uzatmak istemiyorum. Okurlarıma söylüyorum tahminimce 10-15 bölüm olacak.
Bence karakterlerin düşüncelerinide yazsanız daha etkileyici olur. Hikaye kendine çekici ve güzel 👍
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.