“Artık sabahı da kaplıyor acı”
Kahramanımız İtalya’da bir köye bir üzüm sepetinin içinde gelir. Nerede doğdu, kökleri nerede hiç bilmez. Yoksulluk içinde geçen çocukluk, ilk gençlik..Bağ buda, demet bağla, tükür..Öküz sula, çapa yap tükür...Şarabın tortusunu iç, mısırın ezmesini ye, tükür..Kurumuş dilin, göztaşı sür, tükür. Tükürmek yetmez, ne vardır acaba şu tepelerin ardında, hangi şehirler, hangi ülkeler? Kaçmak ister. Kendinden kaçmak ne kadar mümkünse.
Hayal edebileceğinden de büyük bir yere götürür hayat onu. Amerika. Kimsenin köklerinin olmadığı, kimsenin kendini aramadığı, onun tabiriyle herkesin “piç”, herkesin “hiç” olduğu ülke. Ama eksiktir bir şeyler hep. Her nasılsa, yıldızlar bile, benzemez kendi yıldızlarına.
Sonra dönüş. O yılki üzümlerin bolluğu, fıçıların yıkanması, kamışların soyulması gibi küçük şeylerle yaşamlarını doldurmuş, yoksulluk ve ondan da büyük bir cehaletle yaşayan, dünyanın geri kalanı hakkında hiçbir fikri olmayan köylüler..Sonra savaş yılları..Dünyanın geri kalanı gelir, zorla uyandırır onları. Ama bu uyanış, bilinci koluna takıp getirmez. Kahramanımız yıllar sonra şaşkınlıkla görür ki, yoksulluk aynı yoksulluktur, cehalet aynı cehalet. Ihlamurların altındaki, kapı önlerindeki zinyalar , zambaklar, dalyalar ve yıldızlar, evet yıldızlar bile aynı değildir artık.
Kitapta Mussolini faşizminin yıkıntılarını, Pavese’nin de bir zamanlar içinde yer aldığı İtalyan anti-faşist mücadelesinin izlerini görmek mümkündür. Ama her nedense, bunlar çok yüzeysel, arka fonda verilmiştir. Her nedense bu mücadelenin sonunda hiçbir şeyin, insanların değişmediğini, geriye bir bağbozumu sonrasının bağı kaldığını hissettirir Pavese okura. Belki de bu, kitap ruh tahlili açısından çok fakir olmasına rağmen, Pavese’nin umutsuzluk içindeki ruh halini görmemizi sağlar.
Bu kitap, Pavese’nin Piemonte tepelerinden kopmasının, yaşadıklarının onda bıraktığı izlerin bir dökümü olarak ele aldığı romandır. Kökleri olmayan, köklerini bulamayan bir karakteri yazdıktan sonra bir otel odasında “Artık sabahı da kaplıyor acı” notunu bırakarak yaşamına son vermesi ne kadar da acıdır.
Kitabın en sonunda yakılan bir insandan geriye kalan yeri, bir şenlik ateşinin çukuruna benzetmesi de keza, aynı derecede acıdır. Çok kutlu ki Pavese’den geriye, bir çukurdan çok fazlası kalmıştır, biz de okur yad ederiz.
Çok okumalar..
Ay ve Şenlik Ateşleri 
Cesare Pavese
··
1.462 görüntüleme
Tezer Özlü okumanın yan etkisi, Cesare Pavese okumaya başlamak.. 
Tezer Özlü ❤️
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.