Neriman Ne Yapacağım Ben Kendimle?
Bir perdenin arkasından karşı evdeki gölgeyi izler gibi çekinceli, belli belirsiz ve ürkek… Vurulduktan sonra daireler çizerek düşmekte olan bir kuşu izler gibiydi. Yüzümü ve üçüncü sayfa haberlerini andıran endişeli sesimi, vurulduktan sonra daireler çizerek düşmekte olan bir kuşmuş gibi efkârlı bir dikkatle izledi. Aniden kalktı yerinden, balkondan aşağı sarktı. Gökyüzüne ve yeryüzüne aç bir çocuk gibi baktı. Sonra döndü, bir anda yağmura dönen hava gibi bulutlandı yüzü. Canımı yakmak istedi, sezdim. Buna tahammül edemedi ve hızla geçip gitti kapı aralığından. Gidişinin bıraktığı boşlukta bana duyduğu sadakat dolu öfke sallandı. Onu ait olduğu yerden almıştım. Tam buraya, yanıma koymuştum. İnsanın insanla iki kelime edemediği, ettiği iki kelimenin ötesini berisini didiklediği zamanlar için onu alıp evime saklamıştım. Özgürlüğünü sorgusuzca kendime bağlamış, bu durumu ona iyi bakıyor olmakla onurlandırmıştım. Evrenin üzerimize gerdiği pelerinin altında, kendimi boy aynasında görür gibi, benim bileğimin kırılan yerini, onun yarasında bilmiştim. İçinde var olmaya çalıştığım şu düzende, boynuma geçirilen ilmekten daima endişe etmiş, susmamış şikâyet etmişken, en sevdiğim şeyi buna bile bile ben mecbur etmiştim. Neriman’ın sessizliği kalabalık… Özrüm üç kulaç öteden beni takip etmekteyken terk edilmiş bir sevgilinin gözlerini kaçıran endişesiyle bir, eğilip gözlerine baktım. Sıcaklığını sevdim usulca.
Bir kedi için fazlasıyla radyoaktifti benimle dünya meselelerine bilek burkmak. Ben kendim için yeterince kanserdim hali hazırda.
-Neriman, dedim.
‘’Affetsene beni.
İnan kendimle ne yapacağımı hiç bilmiyorum.
Sol omzumda etik, sağ omzumda diyalektik
Sokaklarda tanklar, zihinlerde petrol kokusu
Biri silahını çekse, ayağımızın altından çekilecek gibi tüm halılar.
Neriman,
Affetsene beni.
İnan tüm bunlarla ne yapacağımı hiç bilmiyorum…’’ 
Masa Dergisi - Sayı 8 (Temmuz-Ağustos 2017)
·
214 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.