Şeker portakalını sanıyorum ki okumayan yoktur. Bu yüzden bir incelemeden öte kitabın bende etkisini paylaşacağım. Bir çoçuk kitabı gibi görünse de bence büyüklerin daha çok okuması gerekiyor. Beni çocukluğuma götürdü... Yaramaz, söz dinlemeyen, hep kendi bildiğini yapan Zeze… Size de kendi küçüklüyünüzü anımsatmadımı?
Sadece bir farkımız vardı ;ben Zezenin aksine ailem ve çevrem tarafından fazlasıyla seviliyordum. Fakat ben onları bir türlü sevemiyordum. Çok az kişiye karşı içimde sevgi vardı ve ne yazık ki büyüdükce onlara karşı olan sevgim de azaldı…
Küçük Zezem bunları sana ve kendi çocukluğuma yazıyorum : “Biliyorum, küçük yaşta çok şey yaşadın ve hayattan fazlasıyla bıktın, canın çok yandı, günlerce ağladın, için için bittin. Ama inan bana küçüğüm, büyüdüğün de o anlar o kadar acı çekmene rağmen hayatının en güzel yılları olacak. Çünki büyüyeceksin ve her ağladığında hesap vermek zorunda kalacaksın. Saatlerle konuşacaksın, seni anlamayacaklar ve sen buna kızacaksın, kırılcaksın.Diyordun ya hani
“Kimseden hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum.”
Sen 5 yaşındayken kimseden hiç bir şey beklemeye bilirsin, ama genç yaşlarında birisine duyduğun sevginin, bir şeye sarf ettiğin emeğin karşılığını bekleyeceksin. Çok zaman umduğunu bulmayacaksın ve o zaman yaşadığın hayal kırıklığı canını her şeyden daha çok yakacak… Ama elbet bu da geçer.
Yine de sen kaç yaşın olursa olsun içinden şarkı söyleyen, yarasasının sevgisine inanan, Xururuca ile konuşan ve Portugasını her kesden çok seven Zeze olarak kal. O çocuk ruhunu asla kaybetme :)
