“Hayatımın bir amacının, bir değerinin olmasını istiyordum. Ama yoktu. Boş ve anlamsız bir hayattı benimki. İçimin çekildiğini hissediyordum; bulamayacağım bir şeyi arıyor, tutamayacağım bir şeye uzanıyor gibiydim.” Bu sözleri söyleyen kişi; konuşamaz, yürüyemez, yazamaz, çizemez biri. İsmi Christy Brown. İrlanda'nın başkenti Dublin'de doğup büyümüş. Brown ailesinin arasına onuncu çocuk olarak katılmış. Ondan sonra doğan on iki çocuk olduğuna göre, hesap edersek tam 22 doğum gerçekleştirmiş oluyor annesi Bayan Brown. Yanlış duymadınız, tam 22 doğum! Bu ailenin içinde büyümek zor olsa gerek. Hele ki beyin felçli bir çocuksanız... 5 yaşında bir çocukmuş sol ayağını kullanmaya başladığında. Kullanmaktan kastım: tüm alfabeyi onunla öğrenmek, onunla yazmak... Tüm ihtiyaçlarını onunla karşılamak. 18 yaşına kadar fedakar bir anne ve duvar ustası olan babasıyla zor şartlar altında da olsa, bir şekilde yaşamına devam etmiş, sabırlı bekleyişler ışığında bir anda karşısında yeni bir umut kapısı aralanıvermiş. Beyin felci, o tarihlerde (sanırım 1949-50'li yıllarda) yeni yeni inceleniyordu. Bu sebeple koskoca şehirde küçük bir klinik altında idare ediliyordu her şey... Tıpta gelişmeler yavaş yavaş olduğundan iyileşme süreci de bir türlü sürati bol seviyeye ulaşamıyordu. Elbet iyileşmiştir —yani umarım–, fakat kitapta buna değinilmemiş. İkinci kitap olarak kabul edilen "Her Gün Hüzün" de, ileriki yaşantısını anlatıyormuş yazarımız. Belki orada bahsetmiştir. Christy Brown. Yaşıtları dışarıda türlü türlü maceralara atılırken onları yalnızca pencereden seyretmekle yetinen bir çocuk. Yetinmeyi öğrenmek mecburiyetinde kalan... Hayatında hiç okula gidemeyen, kara tahta önünde tebeşir tozuna bulanamayan bir çocuk. Hayata dair bildiği her şey yaşadığı iki katlı evde sınırlı olan... Bu sınırlarla mücadele ederken kitaplarla tanışıp onları yoldaşı belleyen... Müziğin ritmiyle bir anlığına da olsa tüm gerçekliği unutan... ÇOCUK. Kitapta da geçiyor, bu otobiyografik eserin elimize ulaşabilmesinin kaynağında derin bir mücadele filizi canlanıyor. İnsanlar her daim sonuca odaklanır, ulaşılan başarıyı elde etmek için harcanılan onca emek ve gayrete odaklanmak işlerine gelmez çünkü. "Onun elinde şu şu imkanı vardı, o yüzden bunca başarı!" gibi sözlerle kendilerini oyalamaktan öteye geçemezler. Siz siz olun, bu gibilerden olmamak için elinizden geleni yapın. Kitabın amacını takdim etmiş oldum böylece. Mesajı aldınız siz :) Esenlikler dilerim.

Sol AyağımChristy Brown · Nemesis Kitap · 201778,9bin okunma

·

365 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Zeynep Arslanoğlu