Pavlusun elçilik iddiası
"Elçilik" söylemi ise Pavlus'un kendisi hakkında öne sürdüğü en önemli iddia olarak değerlendirilmelidir. Bu çerçevede kendi iddiasına göre Pavlus, "Tanrı'nın isteğiyle ve Isa Mesih'in elçisi olarak seçilmiştir." Öyleyse onun gücü doğrudan ilahî kökene dayanmaktadır. İlahî bir kaynaktan geldiği için Pavlus'un sözleri ve bildirimleri insan bilgeliğinin ikna edici sözlerinden ziyade Ruh'un kanıtlayıcı gücüne dayanmaktadır. (1. Korintliler 2:4) Pavlus'u yetkili ve yeterli kılan dünyevî bir güç değil, bizzat Tanri'dır. (2. Korintliler 3:5, 13:10, Galatyalılar 1:1-2) Yani Tanrı'dan (veya Pavlus tarafından ilahî bir varlık sayılan Isa'dan) kaynaklanması sebebiyle Pavlus'un üstün bir kudrete sahip olduğu (2. korintliler 4:7, 1. Selanikliler 4:2) öne sürülmektedir. Pavlus, bu konuda kendisine yapılan eleştirilere karşı çok serttir. Zira onun elçilik iddiasının sorgulanması, kendisi için yaptığı bütün görev tanımlamasını ve misyonunu tehlikeye sokmaktadır.
Pavlus teolojisi, Pavlus'un “seçilmiş" bir “elçi" olarak yüksek statüsünün ve taşıdığı yüksek değerin İsa'nın "gerçek" havarileri tarafından da onaylanıp takdir edildiği iddiasını gündeme taşımaktadır. Bu bağlamdaki bir rivayete göre, Tanrı'nın Pavlus'ta ne kadar etkin olduğu havarilerce fark edilmektedir. ( Galatyalılar 2:1-10) Pavlus, "üstün elçiler" diye tanımlanan İsa'nın "gerçek" havarilerinden hiç de aşağıda bir konumda değildir. (2. Korintliler 12:11-12) Tam tersine, Pavlus'un vahiylerinin üstünlüğü açıkça kabul edilmelidir. (2. Korintliler 12:7-9) Çünkü Mesih’in yaşamını kendi bedeninde taşımakta olan Pavlus (2. Korintliler 4:10), sürekli olarak dirilen İsa'dan vahiy yoluyla kendisine gelen buyrukları iletmektedir. (1. Korintliler 7:25) Gerçek havarilerin yaşayan İsa'dan öğrendiklerini vaaz ve ilan ettikleri söylenebilir. Hâlbuki Pavlus aracılığıyla konuşan İsa Mesih’in kendisidir. (Romalılar 15:18-20, 2. Korintliler 13:3) Dolayısıyla Isa'yı tanımanın güzel kokusu ancak ve sadece Pavlus aracılığıyla her yerde yayılmaktadır. (2. Korintliler 2:14) Hatta Pavlus’un insan ölçülerine göre konuşmasına da kanmamalıdır. Bunun sebebi, Pavlus'un güçsüzlüğüne değil de onun muhataplarının doğasındaki güçsüzlüğe yorulmalıdır. ( Romalılar 6:19)
Pavlus teolojisine göre Pavlus'un "elçilik" vazifesi (gerçek havariler tarafından yürütülen) emsalleriyle kıyaslandığında başka bir önemli fark daha ortaya çıkmaktadır. Bu çerçevede Pavlus (diğerlerinin aksine) "(öteki) ulusların havarisi"dir. Yani Pavlus’un asıl muhatapları (Yahudi olmayan) uluslardır. Pavlus her ulustan insanın iman edip söz dinlemesini sağlamak için Mesih aracılığıyla ve onun adı uğruna Tanrı tarafından bahşedilen bir lütfa ve elçilik görevine sahiptir. Müjde'yi (İncil'i) sünnetlilere bildirme işi nasıl yaşayan İsa'nın başhavarisi Petros'a verilmişse, sünnetsizlere bildirme işi de dirilen Isa'nın en büyük havarisi Pavlus'a tevdi edilmiştir. (Galatyalılar 2:7) Pavlus'un bu hizmetin karşılığında maddi bir beklentisi yoktur. Çünkü onun ödülü, Tanrı katında bulunup elle yapılmamış ve sonsuza dek kalabileceği bir konut veya evdir. (2. Korintliler 5:1-2)
Sayfa 330Kitabı okudu
·
96 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.