«Orta Amerikada bir ülkede darbe oluyor. Bütün sanatçılar, yazarlar, şairler, bilim adamları, öğretmenler içeri. Görüş yok. 2 hafta, 3 hafta, 6 ay, 1 yıl. Dünyadaki bütün hukuk örgütleri, demokratik örgütler araya giriyorlar: "İnsanları içeri attınız dört duvar arasına, bari 1 seferlik bir görüş günü düzenleyin. Sevdikleriyle görüşsünler."
Geri adım atıyor darbeciler, peki diyorlar. Bir kişi, ailenizden sadece bir kişi gelebilir diyorlar tutuklulara. Kim gelsin istiyorsanız adını yazın." Bir şair kızının adını yazıyor. Kızı 7 yaşındaydı o dört duvar arasına konulduğunda. Şimdi 8 yaşındadır. Bir kapalı spor salonu, ortada masa. Masanın bir yanında tutuklular. Herkesin gözü kapıda, herkes sevdiğini bekliyor. Şairin kızı geliyor elinde bir kağıt tam babasına doğru gidecekken, kapıdaki görevli: "Dur! Nedir o elindeki?" "Siz babamı buraya koymadan önce ben okula hazırlanıyordum. Babam bana defterler, kitaplar, boya kalemleri almıştı. Ben o boya kalemleriyle babama bir resim yaptım." "Ne resmi?" "Kuş." Görevlinin önünde bir defter, açıp bakıyor 'Kuş resmi içeri giremez' Görevli kağıdı alıp yırtıyor "Hadi şimdi git babana!" Çocuk gözyaşları içinde oturuyor babasının karşısına. 5 dakika sonra "Görüş bitti, herkes dışarı!" 1 yıl daha geçiyor aradan. Şair yine kızının ismini yazıyor. Yine aynı yer. Şair kapıya bakıyor. Kızı kapıda beliriyor daha da büyümüş, güzelleşmiş. Elinde yine kağıt... Görevli: "Dur, nedir o elindeki?" "Geçen yıl geldiğimde babama bir resim yapmıştım, yırttınız. Şimdi başka bir resim yaptım." "Ne resmi?" "Ağaç" Görevli açıyor kara kaplı defteri çeviriyor, çeviriyor, bakıyor. Ağaç resmi yok. "Ağaç resmi yasak değilmiş, gir içeri." Kız koşarak giriyor babasının yanına. Şair mutlu çünkü 2 yıl sonra kızını ilk kez gülerken görüyor. "Babacım bak sana resim getirdim!" Şair alıyor kağıdı "Ne güzel resim bu, ne güzel bir ağaç bu. Dallarında meyveleri de var. Bunlar ne meyvesi?" Kız usulca sokuluyor babasına "Şş, baba, ne meyvesi? Onlar kuşlar! Ağacın dallarına gizledim, gözleriyle sana bakıyorlar."
Bir tek kuş resminin girmesi yasak olan o mekana sanatın gücüyle koskoca bir kuş sürüsünü sokuyor ya o kız çocuğu... Sanat var oldukça, aydınlanma var oldukça karanlığa her zaman ışık taşınacak, dallara kuşlar konacaktır.» 🕊
Sunay Akın
Çok sevdiğim bir hikayedir..😇
Tutuklu kişi ıdeolojik fikirleri sebebiyle Didasko Perez, ki kendisi bir öğretmenmiş, kızının adı ise Milay. Kız 5 yaşında Galeano'nun anlatımına göre ve bir yıl sonra değil 1 hafta sonra resmi getiriyor. Kaynak: Eduardo Galeano, Aynalar, sf 85, Sel Yayınları
Çok guzeldi harikaydı
Rica ederim, ben de teşekkür ederim okuduğunuz için🤗🦋
Ve sadece bir hikâyeden ibarettir. Yıl olur 2021, kız büyümüş torun sahibi olmuş, hala resim yapmaktadır...Ne ders alınır, ne de bir terbiye...Ve anlaşılır ki kendisini bulmayan ağrıya kimse merhem olamaz...Ve adını sadece sanat koyar. SON...
Bu bir Galeano hikayesidir ama Sunay Akın da anlatmıştır. Eğer kitabına koyduysa ayıp etmiş yalnız, direkt Galeano kitabında var çünkü bu.
kitabında değil o anlattığı için onun adını yazdım ki kitabına koyduysa da ayıp mı değil mi nasıl koyduğuna bağlı
Çok güzeldi teşekkür ederim paylaşım için.
Sonuna kadar okudum hiç bitmesin istedim yaa çok güzeldi 😁😊
Yazmak istediğim çok şey vardi ,yazmak istedim ,yazdım ama yine sildim . Yine yazmak istedim ama yazamadım. paylaştığın şey duygularıma tercüman olmuş teşekkür ederim.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.