Asıl ismi 2019 yılında yanan Paris'in dünyaca ünlü tarihi kilisesi Notre Dame de Paris olan Victor Hugo'nun bu Dünya klasiği haline gelmiş kitabı içinde aşk hikayesini barındırsa da tarihi de anlatan bir kitaptır. Okuyunca kendinizi Paris sokaklarında göreceğiniz bu Dünya Klasiği ilk olarak 1831'de yayınlanmış bir kitap olup iki sene sonra İngilizce yayınlanmış ve sonra Dünya Klasiği olarak Dünya'ya yayılmış bir eserdir. Genelde klasikleri tam metin olarak okumayı tercih ediyorum. Kitabın bütünü, on bir kısa kitaptan oluşuyor. Çoğu klasik gibi kitabın başları, karakterin ve mekanların tanıtılması ile geçiyor. Sonrasında ise tam olayların akışına kapılıyorsunuz ki araya kocaman bir betimleme arası giriyor. Abartmıyorum neredeyse altmış yetmiş sayfa Paris’i anlatıyor yazar; sokaklarını, köprülerini, müzelerini vs. Bir yerden sonra hiç gitmediğiniz ve gözünüzde canlandıramadığınız bu mekanları bu kadar detaylı okumak can sıkıcı bir hal alıyor. Neyse ki sonraki bölümlerde kitap ritmini buluyor. Kitapta üç ana karakter var. Bunlarda birincisi Esmeralda. Henüz bebekken çingeneler tarafından kaçırılmış, güzeller güzelli bir kız. Küçük keçisiyle beraber, meydanlarda oyunlar oynayıp dans ederek geçimini sağllayan, annesinin kendisini aradığı, kendisinin de annesini aradığı yapayalnız bir çocuk Esmeralda. Ta ki günün birinde Yüzbaşı Phoebus ismindeki subaya aşık olana kadar. O günden sonra Esmeralda’nın dünyası tepe taklak oluyor. İkinci karakterimiz Quasimodo. Esmeralda’nın aksine dış görünüşü çok çirkin, kambur, tek gözlü, yüzü buruş buruş insanlar tarafından şeytan, yaratık olarak adlandırılan, Frollo’nun görevli olduğu Notre Dame kilisesinin zangocu. Üçüncü karakterimiz ise Başpiskopos Frollo. Frollo dünyadan elini eteğini çekmiş kendi halinde yaşayan, Quasimodo’ya henüz bebekken sahip çıkıp yanına almış sakin bir adam. Frollo ile Quasimodo’yu ortak paydada buluşturan şey ise ikisinin de Esmeralda’ya aşık olması. İşte bu noktada kitabın üstüne basa basa verdiği çok kült bir mesaj var insanları dış görünüşüne göre yargılamak. Kitap bunu ince ince işliyor tabi ki. Esmeralda’nın dış görünüşüne aşık olduğu kusursuzluk abidesi Yüzbaşı Phoebus onu hiç önemsemezken, Quasimodo'nun ise bütün çirkinliğine, tüm insanların onu sadece bu çirkinlikten dolayı dışlamasına rağmen içinde büyük bir yardım severlik ve sevgi barındırdığını görüyoruz. Esmeralda, subaya ona sadece güzel sözler söylemesinden ve üniformasından dolayı aşık oluyor. Ve Quasimodo’nun ona yaptığı onca iyiliği ve beslediği aşkı hiçbir zaman görmeyi tercih etmemesi, bir saplantı gibi o subayı araması kitabın içinde bir trajediye dönüşüyor. Öte yandan Frollo’nun, Esmeralda’ya olan bağı ve içten içe kendisinin bile sonradan fark ettiği saplantılı aşkın kabalığı da var kitabın içinde. Frollo yaptığı her şeye, bütün yakarışlara rağmen Esmeralda tarafından kabul görmüyor ve düştüğü sapıkça tutku onu en sonunda habis bir insana dönüştürüyor. Temelde bu karakterler ve onlara dolaylı yollardan bulaşan bir sürü yan karaktere değiniyor kitap. Ve pek çok mesaj veriyor. Son kertede ise tek taraflı aşkların olduğu bu macerada, yalnızca çirkin kamburumuz Quasimodo'nun aşkının saf ve gerçek olduğunu anlıyorsunuz. İlgi çekici konusunun yanında, yazarın olayları anlatırken araya girip, zamanın çarpıklıklarını eleştirmesi de farklı tat katmış kitaba. Bu sebeple bir aşk kitabı demek haksızlık olur diye düşünüyorum. Her yönden insanı farklı duyguların gemisine bindirebilecek bir eser. Kitabın ana teması ise bana kalırsa tercihlerimizin bizi nereye götüreceği birde bunun toplumsal katmanlarda görünen ve yargılanan kısımları. Ortaçağda yaşayan bu insanların, kralın, subayların, hırsızların, kilisenin nasıl yaşadığı ve toplum üzerinde ne derece etkili olduğu kitabın kabuğunu oluşturuyor. İyilik kötülük, güzellik çirkinlik, suçluluk suçsuzluk gibi antitezlerin yer aldığı, içinde hem tarih hem aşk okuyacağınız harika bir eser.

Notre-Dame'ın KamburuVictor Hugo · Can Yayınları · 201832,6bin okunma

·

278 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nilllll