“Tüm savaşlar iç savaştır, çünkü tüm insanlar kardeştir.” demiş François Fénelon. Ne güzel sözmüş, anlayana. Tarih boyunca onca kıyım…Beyin mi bizi ayıran diğer canlılardan? Doğru kullanamadıktan sonra bu da küçük bir ayrıntı ne de olsa.
.
Hep okuduk geçmişte ya da yakın geçmişte yaşanan bin türlü savaş istismarını. Bu kitapta farklı bir şekilde aktarılmış. Nasıl mı? Bir katlediliş öyküsünü okuyorsunuz, bir gazetede ve bu sizin doğum gününüze denk gelmiş yıllaar yıllar önce… Sonra kendi yaşamınızdan “Küçük Birkaç Ayrıntı” ile bağlanıyorsunuz bu yaşanmışlığa. Merak kör bir kuyu… İki kısımlı, yüzdört sayfa, ciğer yakan satırlar.
.
Filistin’lilerin Nakba Felaketi, İsrail’lilerin Bağımzıslık Savaşı dedikleri 1949 yılında, İsrail askerlerinin çölde bir grup insanı katledip, sağ ele geçirdikleri bir kıza uyguladıkları istismar ve sonrasında onu da katledip gömmeleri ile başlıyor birinci kısım. Felaket üzerine felaketle dolu tüm savaşlar. Bu kısımda boğazımızı düğümlüyor Adanıa Shıblı. İlk kısımda her şey tekdüze ve soğukkanlılıkla anlatılırken ,ikinci kısım aşırı samimi ve duygu yoğunluğu ile devam ediyor. İkinci kısımda yirmibeş yıl sonra hala birçok halkın en küçük ayrıntısı olarak yaşayan bir kadının dilinden, geçmişte o çölün ortasında yok olmuş talihsiz kadınla bağ kuruşunu okuyoruz. Bir gazetede sadece ufak bir detay olarak okuduğu bu olayın tarihinin doğum gününe denk gelmesi, köpek havlamaları, örümcek ağları gibi detaylar zaten olmayan huzurunu fazlasıyla kaçırıyor. Olayın perde arkasını tüm ayrıntılarıyla araştırmaya koyuluyor. Bu bölüm onun anlatımıyla ilerliyor. Şiddet, işgal, normalleştirilen baskı, en kötüsünü yaşamadım neyseki buhranı… İşte savaşın en acı yönlerine maruz kalan en zayıf halka olarak görülen kadınlar. Okurken bu duygularla empati kurmak zorunda olmak çok acı. Bu arada Nakba günü, büyük felaket, ‘talihsizlik anlamına geliyormuş’ bu da benim yorumumda “Büyük Bir Ayrıntı” olarak kalsın aklımda.
