Gönderi
Yalnızca bir 200. yıldönümü kıssası değil. Her karakter kendi monoloğunda kendi davasını keşfetmeye ve kendi payına düşeni: arayışı ya da cehaleti içinde, gerçekten. Lucien ve ufaklık ayrı fikirlerle yol alan kardeşler. Biri ileride profesör olmak için okuyan entellektüel bir öğrenci iken diğeri hakkını ancak zorbalık yaparak alabileceğini zanneden bir çete üyesi. Ölümü baştan haber eden bir kitap ve gözleri görmeyen kadının radyo başında olan biteni anlamaya çabalarken bir gün her zamanki gibi Lucien’in gelip ona her şeyi anlatmasını bekleyişi. Ertesi sabah ortalık kimi için sadece bir ölüm listesi... Ama “Ernestine Saint-Hilaire, o kara derili, söylüyor bizlere, kader istediğini yapar, felaket evinize yerleşmeden önce izninizi istemez.”
.
‘Bir insan seli bu! Asla böyle bir kalabalık görmedi Port-au-Prince sokakları! Ülkenin herhangi bir köşesinde hep birlikte yürüyen bunca insan, köy pazarında bile görülmemiştir.’ diyordu o sabahki ölüm yürüşünü tehlike ile stüdyosuna aktarmaya çalışan muhabir Mobile 4. Haiti’nin Bağımsızlığının 200. yıldönümünde ülkenin tek üniversitesinin öğrencileri büyük protesto için hazırlanıyor. Öğrenci adıyla anlatılan Lucien’in hikayesi de yarım gün kadar bir süreyi kapsayarak, yürek burkan 200. yıldönümde geçiyor. Duygusal ve şiirsel yönleriyle de o kadar okunası bir kitap ki… Doktor, bakkal, Lucien yani öğrenci, öğrencinin kardeşi Ezechiel ya da ait olduğu çetedekilerce ‘Little Joe’ ya da öğrencinin seslendiği adıyla ‘ufaklık’ ve benim bu romanda okumayı en çok sevdiğim cümleleri kuran Lucien’in annesi Ernestine Saint-Hilaire. Kurduğu her cümlenin başına "Ben, kara derili ben Ernestine Saint-Hilaire" diye başlayarak, yüreğe dokunan sözler söylüyor.
Lyonel Trouillot Fransız ve Haiti Creole'de yazar, gazeteci ve sadece 106 sayfa ile aktardığı çok büyük bir roman. Barış Bağcı çevirisi ile…
··
726 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.