İstanbul'u sevmek ölmek gibi bir şey
Bir ömür boyunca durmadan yanmak
Erimek her gecesinde biraz daha
Her sabah bir alev hâlinde uyanmak
🍂
Anlaşılmaz, vazgeçilmez bir tutku bu şehir
En hüzünlü şarkıdır söylediği dalgaların
Bulamazsın çoğu gün bir dost yüzü arar da
Dalıp gidersin köpüklü izine mavnaların
🍂
İnsanlar bir seldir caddelerinde bozbulanık
Çalkalanır giden zamanın o belirsiz akışında
Kimi gün tarifsiz bir heyecan duyarsın
Martıların çığlık çığlığa bağırışında.
🍂
Gemiler kalkar rıhtımlarından özlem dolu
Herkes bu şehirde bir şey bırakır gider
Sürmez ömrü dostluklarının bir gül kadar
Köhne meyhanelerinde unutulur sevgiler
🍂
Anıları vardır insanların bu şehirde
Durup durup nemli gözlerle hatırladığı
Kimi gün gçini bir karanlık basar da
Çalar kapını bir dost gibi ay ışığı
🍂
İstanbul ölülerin bile yaşadığı şehir
Ve insanların yaşadıkça biraz öldükleri
Bir gün bu şehirden başını alıp gidesi gelir
Çıkmaz kulağından vapur düdükleri
🍂
Nereye gitsen o vezgeçilmez tutku seninle
Seninle o özlem, o aşk, o sevgi
Ne kadar kaçsan, bir gün anlarsın
Güzel olan her şey biraz İstanbul gibi
🍂
İstanbul gibi vefasız ve esrarlı
İmkânsız sırrına ermek güzelliklerin
Ve upuzun bir bekleyiştir bu şehirde yaşamak
Bir bir yıkılır hayallerin, gelmez beklediklerin
🍂
İstanbul'u sevmek, ölmek gibi biir şey
Ölmek mi? O da bir yerde yaşamak demektir
Yaşamak bu şehirde sen varsın diye
İstanbul'u sevmek seni sevmektir