Biraz daha yazmasaydım İvan İlyiç o ağrılı suretiyle rüyalarıma girecekti hiç şüphesiz.. Büyük yazarların hasletleri içinde şahsımca en kıymetli olan tam olarak Tolstoy'un bu kitabında yaptığı şey sanırım.. Hepimizi ilgilendiren bir meseleyi 80 sayfada, eğip bükmeden, 'pat' diye suratımıza çarpabilmek ve bunu yaparken en ince nüanslarını dahi hissettirmek; bunu becerebilmek için de hissetmek.. Kitabımız bahsi geçen karakterimizin iş arkadaşlarının, kendisinin ölüm haberini almasıyla başlayıp geri dönüşlerle devam ediyor. Spoiler olmaması için olaylara pek girmeyeceğim yalnız ölüm gibi bir konu çerçevesinde ilerlediği için sözü biraz uzatırsam da kusura bakmayın.. Çok sevdiğim bir söz var. "Dedi ki: Öldükten sonra insanların seni ne kadar çabuk unutacaklarını bilseydin, kesinlikle hayatını Allah'tan başkasını razı etmek için yaşamazdın." İşte ölüm haberini okuduktan sonra yaşananlar beni uzun süre bu düşünce üzerine mıhladı.. En sevdiğimiz arkadaşlarımız, komşularımız, dostlarımız, akrabalarımız ve dahi ailemiz.. Öldükten sonra kaçının hatrında kalabilmek şerefine nail olacağız (O da hatırda kalmaya layık bir hayat geçirdiysek), hadi kaldık ne kadar süre kalacağız?.. Mesela kaç gün sonra buluşup oyun oynamaya gidecekler ya da kaç saat?.. Hiç düşündünüz mü?.. Sonrasında şu kısım ki hep aklımı kurcalamıştır bu konu "Gaius bir insandır, insanlar ölümüdür, öyleyse Gaius da ölümüdür. Ama bu tasım Ivan İlyiç'e hayatı boyunca kesinlikle kendiyle değil sadece Gaius'la ilgili olarak doğru görünüyordu." Ne kadar bizi anlatan, ne kadar insanoğlunun ruhuna işlemiş bir fikrin özeti.. Sadece başkalarının kapılarını çalan ölüm, bize hiç uğramayan.. Her gün yüzlercesini işittiğimiz bu haberin bizi hiç yakalamayağını nasıl düşünüyoruz ya da belki bu da aciz insanoğluna yaşayabilmesi için Allah tarafından bahşedilmiş bir lütuf.. Ve nihayetinde son.. Herkesi yakalayacak olan ve İvan İlyiç için de geçerli olduğu gibi, her şeyin sona erdiği, eziyetlerin, ağrılı günlerin bittiği o an.. Hayat, sevdiklerimiz, sevildiğimizi sandıklarımız, makam mevki hırsımız, her şeye rağmen içimizde saklı kalıp kaybedemediğimiz vefa, samimiyetsiz sevgiler, ıstırap ve son... (İnşallah, tatlı son..)

İvan İlyiç'in ÖlümüLev Tolstoy · Turkuvaz Kitap · 202046bin okunma

·

79 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Büşra