Gönderi
Herkese merhaba,
Dumanı üstünde tüten, mis gibi bir kitapla yılı kapadım. Okurun ağzı torba değil büzemem deyip cesurca yazmışta yazmış, kısacık öykülere her şeyi serpiştirivermiş ve tabii ki bunu yaparken kara mizahı da çok güzel kullanmış.
Bazı cümleler içime dokunurken bazılarında gülümsedim. Dünyaya gelirken ki şansımız, içine doğdumuz ailemiz, toplum hepsi de nasıl yoğuruyor bizi kendi kalıplarına uydurmak için, ama yazar bu karakterleri bazen gerçekte, bazen hayallerde, bazen yazıya karaladıkları cümlelerle sıkıştıkları kapanlardan kurtarmış,kırıvermiş demirleri. En çokta "elalem" algısına değinmiş, bazen ailen olur elalem bazen komşun bazen de seni hiç tanımadan yargılayanlar,bunları umursamamızın temeline inersek sevgi ve kabullenme duygusu yatar. Sevgiyi işleyiş biçimi de ayrıca sevdim. Ebeveyn çocuk ilişkisine ince ince dokundurmuş, o kısımları okumak benim için ayrı bir yere koymama neden oldu kitabı, özledikçe açar okurum.
Kitabın tek olumsuz yanı bence kısa olması. "Mualla, Oh Ne Ala Ne Ala" öyküsünü ayrı sevdim, ama en çok kitaba ismini veren "Kapanda Bir Hayal" etkiledi beni, seçmekte çok zorlanıyorum çünkü hepsi bende ayrı duygular uyandırdı. "Ben Pembe Panter" ayrı bir yanıma dokundu.
Yazar "Çocukluğuma.." diye başlıyor kitaba yazarda benim çocukluğuma çok dokundu öyküleriyle bir çırpıda okuyamadım. Tavsiyemdir okuyun, okutun.
"Galiba artık sevdiklerimi üzmektende korkmuyorum, belki de artık onları sevmiyorum ya da sevilmediğimi büyük bir sakinlikle kabul ediyorum."
"Gülünce beni de sevecekmiş gibi hissederdim. Ağzının içine bakardım. İnanırdım o ağızdan bana güzel cümleler çıkacağına, çıkmazdı."
·
103 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.