Kitabın sonlarına doğru şöyle bir cümle ile karşılaştım; “Gülmüyordu, ama üzgün de değildi.” Her nedense bu söylemden etkilendim ve bu gerçekliği kabul etmek belki de farkına varmak istedim. Yaşam gerçekliği gereği bize “acı verici" anlar yaşatabilir: yaşatacaktır da. Bu kesindir. Yaşam da insan olmanın gereği sevilen birinin kaybı, ebeveyn boşanmaları, ilişkisel kayıplar gibi çeşitli türden varoluşsal bazı gerçeklikler ile karşı karşıya kalabiliyor, bu gerçeklikler bize acı dolu bir deneyim olarak geliyor. İşte tam da bu noktada bu “acı verici” deneyimleri yaşamak istemediğimiz için “kaçmak” gibi bir eyleme girişiyor, acıdan kaçınıyoruz. Yarıyor mu? Belki kısa vadede. Çözüm sunuyor mu? Net olarak, hayır. Ancak acı çekmeyi kabul ettiğimizde, o acının içerisine sindire sindire, yavaş yavaş girdiğimiz de çözüme giden yolu açmış oluyoruz. Ancak kastını ettiğim şey “yaşadığımız sorunun acısını çekersek ondan kurtuluruz” demek değil; “varoluşsal bir gerçeklik karşısında acıyı çekme cesaretini gösterebilirsek gelişir ve yaşadığımız ya da yaşayacağımız diğer sorunların karşısında kuvvetle muhtemel daha güçlü kalabiliriz.” Kitap hemen hemen yukarıda oldukça kısa anlatımını yaptığım konu üzerinde işleniyor. Okuyana ilham verebilir, iyi hissettirebilir ve yaşamın bazı yönlerini -kabulü zor olsa da- kabul ettirmeye yardımcı olabilir. Yazarların varoluşsal psikoloji ve pozitif psikolojiyi harmanlayıp oluşturduğu bir teknik ile özellikle terapist ve psikologlara yönelik olan bu kitap sayesinde danışanlarınızın acıyı farklı bir şekilde deneyimlemelerine yardımcı olacakasınız. Kitabı tekrar okuyacağım sanırım. Özümsenmesi, anlaşılır olması için ve özellikle de danışanlarıma uygulayacaksam eğer üzerinden tekrar geçmem gerektiği kanaatindeyim.

Acı Çekme CesaretiDaryl R. Van Tongeren · Okuyan Us Yayınları · 202143 okunma

·

290 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Çağla Atmaca