Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol

Gönderi

"Yaşadıkları büyütür insanı" derler. Çok doğru. Yürüdüğü yol, takıldığı taşlar eğitir insanı. Ne kadar çok takılırsa taşlara, okadar olgunlaşmayı öğrenir. Hiçbir şeyin zorluğunu görmeyenle, hayatın acı yanını görmüş olanla kıyaslanabilir. Takıldığımız hiçbir taş şikâyetimize sebep olmasın. O taş'ın sonunda güle dönüştüğünün idrâkı hep vâr olsun kâlbimizde. Zorlu yollar insana kıymet bildirir, acı insanın kâlbini büyütür, sâbr imtihânın sonunda bal tadı verir. "Yine mi ayağım taşa takıldı!" yerine "Hoşgeldin imtihânım, seni güzel misâfir edip güzel uğurlayacağım inshâAllah. Bismillahirrâhmanîrrâhim.." diye başlanılabilir yola.. Rabbîm bizim iyiliğimizi herkesten ve her şeyden çok düşünüyor ve şüphesiz girdiğimiz imtihân yolunda okadar çok nîmet sunuyor ki.. bunları kâlbimize bir gösterebilsek.. bir hissettirebilsek.. Yaşadıklarımıza şikâyet etmek yerine, teşekkür etmeliyiz. Hâmd olsun, yaşadık ve geçti. Yaşadığımız o karanlık geceleri sabah ettik ve güneş kaldığı yerden doğdu yine. Her acının bir aydınlığı var. Her imtihânın sonunda mükâfat var. Yeter ki bizler karşılamasını bilelim. İnsan bazen kendine: "Teşekkür ederim kendim. Bunların üstesinden gelmeyi başardın, imtihânını güzel ağırladın ve uğurladın. Bir imtihân daha büyüttü yüreğini. Yeni birşey daha öğrendin. Bunları yaşamasaydın şuan olduğun yerde olmazdın. Kendine daima iyi bak, ne olursa olsun iyiliğinden taviz verme. Yaşatan yaşadığıyla kalsın. Sen dik dur, yoluna devam et. Bu yolların sonu hep çiçekli bahçeler.." demeli. Hayat kısa, ve biz yavaş yavaş göç etmeye başladık hakîkat diyârımıza.. Mevlâm yolumuzu, niyetimizi sâbit kılsın..🌿
·
97 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.