++
Ben, bana sırtını dönen onca şey varken birde kendime ait olana diğerlerinin davrandığı gibi davranamazdım. Yani içimdekini kışlayamazdım. Onu incitmedim. İncitmediğim gibi kendi haline de bırakmadım. Benden bu kadar deyip onu bulduğum gibi bırakabilirdim. Ama uzattığım el yarım kalsın istemedim. Birde incitmediğim gibi onu tanımak istedim. Tanıdıkça fark ettim ki ne çok ortak yönümüz varmış. Hatta yüzlerce ortak anımız bile varmış bunları o bahsedene kadar hatırlayamadım desem inanır mısın bilmem. Ne de olsa bu yakınlığı gösterene kadar birbirimiz için iki yabancıdan ibarettik. Ona normal insanlara davrandığım kadar içten davransaydım en samimi arkadaşımı çok daha önce tanıyabilirdim. Evet bu noktada hatalıyım bunu kabul ediyorum. Ona bu zamana kadar nasıl diye bile sormadım. Onu hep aşağıladım, öldürmeden önce eziyet etmem gereken bir böcek gibi davrandım ve tahammül edilemeyecek kadar rahatsız ettim onu. Bu davranışlarda psikolojisine iyi gelmedi tabi. Onunki bozulur da benimki olduğu yerde durur mu. Tabi ki hayır. İkimiz birlikte ağzımıza kadar bokla dolu bir depresyon çukurunda yıllarca bekledik. Bekledik birinin gelip bir şeyler yapmasını bekledik, istedik umduk, ne derseniz. Neden beklediğimizi de anlamıyorum ya. Boka batmış birini kim ne yapar ki. Kim yaklaşmak, kim konuşmak, kim kurtarmak ister ki. Tek tük oluyordu uzat elini çekeyim seni oradan diyordu ama nerde ben daha elimi bokun içinden nasıl çıkartacağımı bile bilmiyordum ki. Onlarda kabahat yok onlar denedi ben yardımlarına karşılık veremedim hepsi bu. Ama diğerleri hani o dert anlattıkça azalır kültünün arkasını sığınıp içimdeki bütün kötü düşüncelerden bahsettiklerim. Onlar kabahatli işte. Derdine derman olunmasını istediğin zamanlar vardır. Ve herkes derman olacak nitelikte değildir. Ama o anki derdine derman olamadıysa o kişi başka dermanlara koşarsın. Sonunda anlarsın ki . Derdine dermanı dışarda aramayacaksın. Dert paylaşıldıkça azalmıyor artıyor. Yıllar geçen arayışın sonucunda da kendimi buldum ve öğrendim ona iyi hissetmesi için nasıl seslenmem gerektiğini. Artık derdim tasam olmuyor mu, elbette oluyor. Ama artık kimin yanında olacağımı biliyorum oda beni üzmüyor. Uzun lafın kısası en iyi dostum kendim oldum diye deli mi oluyorum?