Çoğu babamız yaşamaya başlamadan göçer. Bu yüklerinin, şartların ağırlığındandır. Özellikle toplumumuzda yeni yetişen ergen dediğimiz bireylerce ve bu çağa yeni girecek gençlerce bu durum daha da ağırlaştırılır, babaların yükleri şu içerisinde bulunduğumuz "ihtiyaçlar sınırsızdır" öğretisince kurulmuş tüketim çağında birken bin olur. Çocuk, genç ve kimi zaman anne; ister. Elbette babanın da kendince istekleri vardır, yaşamak istedikleri vardır ancak o yaşayamaz, yaşamak istediklerini bastırır, hep erteler. Sonuç nedir peki? İşte Tezer Özlü burada sorumuzu cevaplıyor;
"Babam ölemiyor, çünkü yaşamadı"
Babalarınızı seviniz, saygıda kusur göstermeyiniz. Şöyle bir söz var, hatırınızdan çıkarmayınız; "Baba saygıda, anne yardımda önceliklidir."
Hasan Ali Toptaş, Kuşlar Yasına Gider adlı eserinde şöyle bir cümle kurar; "Zaten o yıllarda burnumuzun ucunda gezinen bir mazot kokusuydu babam, kulağımızda çınlayan bir motor sesiydi ve az evvel dediğim gibi, gitti mi gelmek bilmezdi bir türlü.". Bu eserdeki baba tipi toplumumuzdaki babanın bir özetidir. O çalışır. Örneğin; mazot kokar, motor sesiyle (burada bahsedilen şoför babanın kamyonunun sesi) gelir, gitti mi gelmek bilmez... Bu yalnızca bir örnek tabii ama geneli hülâsa eder. Toptaş'ın aynı eserinden şu cümlesi de oldukça düşündürücüdür; "Babalar, alınlarımıza yazılmış yalnızlıklardır."
Balzac’ın, ünlü romanı Goriot Baba'da ölüm döşeğinde bulunan Mösyö Goriot şu sitem dolu sözleriyle bizleri derinden sarsar ve “baba” üzerine düşündürür; "(Tanrım! Çok acı çekiyorum! Doktorlar! Doktorlar! Kafam neşterle kesilse daha az acı çekerdim.) Kızlarım, kızlarım, Anastasie, Delphine! Onları görmek istiyorum! Onları zorla getirmeleri için jandarmalara haber verin! Adalet benden yana, her şey benden yana, doğa, medenî hukuk. Karşı çıkıyorum! Babalar ayaklar altında çiğnenirse vatan mahvolur. Bu çok açık. Toplum, dünya babalık üzerine kuruludur, çocuklar babalarını sevmezse her şey yıkılır."