Kitabı şimdi bitirdim ve hemen yorumlamak istedim. Ahmet Ümit bildiğimiz gibi. Aranızda hâlâ Ahmet Ümit okumayan varsa bir yerden başlasın bence. Polisiye roman deyince akla ilk gelen isim kendisi. Her romanı birbirinden farklı içeriklere sahip. Severek okuyorum. Bu kitabında yazarımız toplumsal yaramızı irdelemiş: çocuk istismari. İstismara uğrayan "Ķörebe" lakaplı katilin çocuk istismarcilarini öldürmesi ve bizim başkomser ile ekibinin onu yakalamaya çalışması anlatılıyor. Bir taraftan da göçmen sorunları, organ ticareti işlenmiş. Tam Toplumcu gerçekçi anlayış romanı diyebiliriz. Aynı zamanda üslubu, kurduğu can alıcı cümleleri ile bizi insan olarak derin düşüncelere sevk ettiğini de söylemek isterim. Bazen ne kadar basit şeyleri büyütüyoruz oysa ne zorluklar yaşayan insanlar var.
Okuyun, okutturun diyerek birkaç alıntıya yer vermek isterim.
" Vicdanını yitirmiş bir dünyadan başka nedir ki cehennem? "
"Acıyı gördüm. Gözlerinin ortasında bir çiçek gibi büyüyen irisin önce ağır ağır büzülmesini, ardından çığlık gibi ansızın patlamasını gördüm. Titreyen dudakları, bal mumuna dönüşen yüzleri, çöken yanakları, irileşen elmacık kemiklerini, birer mağara gibi derinleşen göz çukurlarını, kurumuş ağızların içinde pelteleşen dilleri gördüm. Ve anladım ki benliğimizin farkına vardığımız an, acının pençesinde kıvrandığımız andır."
"Çıkar için her türlü kötülüğü yapmaya yatkın bir ruha sahiptiler, sonra da kendilerini bağışlarlardı. İnsanın en büyük kepazeliği işte bu bağışlama duygusuydu. Kötülüklerin sürekli tekrar etmesinin nedeni de bu olabilirdi. Kendimizi hoş görmemiz, eninde sonunda inandırıcı bir gerekçe bulmamız. "
“Zor olan suçlu da olsa, kötü de olsa insanı anlamaya çalışmak. Asıl önemli olan bu. Çünkü kötüler gider, kötülük kalır. Eğer insanların neden kötülük yaptığını anlayamazsak nasıl önlenir ki bu musibet?”
