‘Ben hiç kuşkulanmadım, yıllar öncesi biliyordum: biz beraber geçecektik bu yolu. Şimdi yolun sonuna yaklaşırken, sen ve ben, dolmuş zamanımızı beraber götürüp yolun son noktasına bırakacağımıza inanıyorum.’ Bir söz var anımsadığım, kim söylemiş neden söylemiş bilmesem de… ‘Bir kitapta okumuştum, insanlar birbirlerini gerçekten seviyorlardı’ gibi bir şeydi sanırım.. bu kadar sahte sevginin içinde boğuştuğumuz şu günlerde tam da bu cümleyi kurabileceğimiz bir kitabı bitirdim. Uzun zamandır herhangi bir kitaptan bu kadar etkilendiğimiz hatırlamıyorum. İzmail ve Ramila Tavlı… Her şeyleriyle öyle güzel bir çift ki! Çift oluşları bile öyle güzel bir hikaye ki… Kitabımızın ana karakteri İzmail.. Ramila’sız olmayan, Ramila’sız anılmayan ve Ramila ile yürüdüğü yolda, yolun sonuna yaklaştığını da hissedip Ramila’ya varan yolları hatırlayan İzmail… Bir yanda Ramila’yı beklerken diğer yanda annesi, babası,teyzesi, okul hayatı,askerliği, ilk aşkı, yolları ve yolculukları, Ramila’yla tanışmasını gözden geçiriyor İzmail Tavlı. Aslında yazmanın güzelliğini bana bir kez daha hatırlattı diyebilirim. Zaten çok severim ama hatırlamak dünyanın en güzel şeyi bazen, en acı hatıraları bile.. ne demişler, söz uçar yazı kalır. Öyle çok şey yazmak istiyorum ki.. ama okumak isteyenler için heyecanını kaçırmak istemiyorum. Kitapta Balzac- Goriot Baba kitabından da çok bahsedildiği için onu da aldım, okuyacağım. Şimdilik sadece bunu tavsiye ediyorum, gönül rahatlığıyla.. Zaten isminden bile belli değil mi? Yollar zor, yollar çetin, yolculuklar güç ama önemli olan yol arkadaşın… Karşımıza ‘biz beraber geçtik bu yolu’ hatta bu yolu da, bütün yolları ve zorlukları da diyebileceğimiz insanların çıkması dileğiyle, sevgiyle…

Biz Beraber Geçtik Bu YoluCengiz Dağcı · Ötüken Neşriyat · 201564 okunma

··

260 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Merve Çınar