Hassas kalplilerin okumasını çok tavsiye etmiyorum. Yazar çoğunlukla karamsar anlarında yazdığı yazılarını okuyoruz, zaman zaman intiharla sonuçlanan yazılarını. Yazarın 18 yaşından ölümüne kadar olan ki hayatından parçalar okuyoruz. Genellikle aşk, okul ve yazarlık üzerine yazmış. Bu yazılardan anladığım kadarıyla Sylvia Plath, çok başarılı, hırslı, azimli ama bir yandan da duygularının esiri olan o duygularının altında ezilen bir insan. Bazı dönemlerinde terapiye gittiğini, iç hesaplaşmasını yaptığını, verdiği savaşın onda ne anlama geldiğini fark ediyor ama içindeki yanlış inançları tersine çeviremiyor. Sylvia çok erken yaşta babasını kaybediyor ve babası öldükten sonra da annesiyle ilişkileri pek iyi gitmiyor, yani çok küçük yaşlardan itibaren içinde çok büyük bir sevgi açlığı yaşıyor. Bence hiçbir zaman içindeki o boşluğu dolduramadı. Zaman zaman aşklarıyla, başarılarıyla hep sevilmeye layık biri olduğunu ispatlamaya çalıştı ama en sonunda yenik düştü kendisine. Bütün bu hırsın, başarılı olma isteğinin hatta bu kıskançlığının nedeni kendini annesine kanıtlayabilmek, sevilebilmek için olduğunu anlıyor ama yine de bu inançlarını doğru yere kanalize edemiyor sanırım. Çünkü devamında da aynı duygular onda hep baskın geliyor. Yazılarda kimi zaman çok coşkulu, hayatı iliklerine kadar hisseden bir insan var kimi zaman da bunalımın en diplerine saplanmış birini görüyoruz, ben bunu yazarın bipolar olmasına bağlıyorum. İnsan neyse, neyi düşünüp hissediyorsa onu yazıyor. Kitabın dili ise karmaşık, yorucu, okurken insanı çok sıkıyor belki de fazla karamsar şeyler olduğu için insanın içi sıkılıyordur bilemedim.

GünlüklerSylvia Plath · Kırmızı Kedi · 20141,068 okunma

·

205 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Zozan Demirel