"Dünya insanlara ait değil, insanlar dünyaya ait. Çiçekler bizim kızkardeşlerimiz; at, büyük kartal ve geyiği saymıyorum bile, hepsi erkek kardeşlerimiz. Hava sıcaklığının ya da ağaçlardaki rüzgârın sesinin sahibi kim? Dallardaki bitki örtüsünün özlerinde, bizden önce yaşayanların hatıraları saklı." /S.50
Tüm bunları düşünebilmek, hissedebilmek ve farkına varabilmek için kitabın kahramanı Doppler gibi bir gün ormanda bisiklete binerken düşüp başımızı çarpmamız mı gerekiyor? Ya da sahip olabileceğimiz her şeyi elde ettikten sonra bir hiçliğin ortasına düşüp hayattan ve insanlardan kendimizi soyutlayıp ormanda bir çadırın içinde en ilkel şekilde mi yaşamımıza devam etmeliyiz?
Nedir yaşam? Doğumumuzdan itibaren binbir mücadele içinde hep bir şeyleri elde etme çabası içinde, nerde noktalanacağını bilmediğimiz bir döngüde koşarken elimizden kaçırdıklarımız değil mi? Tüketilen doğal kaynaklar, tüketilen doğa, harcanan ilişkiler, harcanan sevgiler hep daha iyi bir yaşamın bedeli mi?
Norveçli yazar Erlend Loe, Andreas Doppler'i anlatmış bize eserinde... Günümüz insanının geldiği son noktayı yüzümüze çarpmış kısaca...Tüketilen hayatların kısa bir özetini geçmiş, yer yer mizahi bir dille yumuşatmaya çalışarak hem de...
Alt metni çok güçlü bu eseri okumanızı tavsiye ediyorum, inanıyorum ki kendinizden bir şeyler bulacaksınız ya da koşarken biraz yavaşlamanız gerektiğini hatırlatacak sizlere...
Doppler gibi kaçacak bir ormanımız olmadığına göre, daha sade bir yaşamla, yeterince ve gerektiğince tüketerek bu işi kotarabiliriz diye düşünüyorum.
Kimbilir belki de bizim de sığındığımız ormanımız kitaplarla dolu dünyamızdır...
Sevgiyle...
