Bir salıncak, bir çocuk ve bir melek düşünün.
Bir tebessümü yeter o çocuğun salıncaktakı mutluluğuna.
Hani bakışları var ya, hüzün kokan, ama derya...
Nakış nakış işledi hayatı ruhuma, varlığıma.
Her hecemde, her hücremde, her zerremde..
Unutmak mı? Hatırlamadığım tek bir an bile yok.
Koşulsuz sevginin ne olduğunu O öğretti bana.
Hatalarımla sevdi beni, kırdığım dallardan umut tacı yaptı bana..
Secdeyi öğretti, duayı öğretti, imanı öğretti bana.
Şükretmeği öğretti..Azla yetinmeyi, bu da geçer demeyi..
İnsan sevmeği öğretti. Kötülüyü iyilikle cevap vermeği öğretti..
Hiç kızmadı bana.. Hiç azarlamadı..
Oysa ben de çocuktum, illa ki kızdırmışımdır.
Varla yokun savaşını anlattı..
Variken yok dememeği öğretti...
Hayat dersi verirken, o kadar ince nakış dokudu ki ruhuma, kalbimi kırsalar bile, "canınız sağ olsun." der oldum ben.
Ama keşke deseydin be anneannem..
Kötüler de var. Acır o kalbin deseydin.
Göz yaşların kederden de akabilir deseydin.
Kıyamadığın bu gözler var ya, bulut taşıyor artık.
Senin son damla göz yaşını silmek de varmış kaderimde. Sensiz nefes almak da varmış..
Alsaydın beni de giderken yanına..
O koşulsuz sevgine muhtaç bu gönül.
Beni sensiz bırkatın ya.. Cehennem bu dünya.
Kitabsever
··
945 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
+k/g
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.