Gönderi
"İnsan en çok kendinin körü oluyor. Bakıp bakıp görmüyor, yaşayıp gidiyor yaşadığı şeyi hayat sanarak."
Bir kadın üzerinden bir ülkenin karanlık yüzü nasıl anlatılır? Nasıl bu kadar detaylı, nasıl bu kadar gerçekçi ve nasıl bu kadar dokunaklı olabilir yazılanlar? Bu kitabı okuduğunuzda zemherinin ortasında soğuk duş etkisi hissedeceksiniz! Kanınız donacak evet, ama okumaktan da geri alamayacaksınız kendinizi. Bir ömrü heba olmuş bir kadın, Feray; ya da ondan hayatının yanı sıra adını da çalanların verdiği yeni isimle Mehlika... İki gündür hep aklımda. Hayat arkadaşım diye seçtiği kişinin, içinde kaybolduğu topluluk yüzünden kimliğini yitirip bambaşka bir adama dönüşmesinin sonucunda elinden özgürlüğü alınmış bir öğretmendir Feray... Giderek yabancılaştığı bu dünyada onun artık bir hayatı yoktur; bu nedenle "Bir ev hayvanıydım, perdenin kıvrımıydım. Halının püskülü, banyonun sabunu, en çok mutfağın çaydanlığıydım." diye tanımlıyor kendini. Çünkü insan olmak için ihtiyacı olan her şey elinden alınmış. En nihayetinde yalnızlığa mahkûm edilmiş ve bir obsesife dönüşmüş. Yıllar yıllar geçmiş böyle ve artık sabrı taşmış, harekete geçmeye karar vermiş... Meğer o gün, bu kâbusun bittiği, yeni bir hayatın başladığı bir milatmış onun için...
Gemileri yakmış bir kadının hikâyesidir bu! Siz de yoldaşlık etmek isteyeceksiniz ona, inanın. Kahırdan, nefretten, tiksintiden ibaret bir yolculuk aslında ama yüzleşmek istiyor insan; çünkü biliyoruz ki bir yerlerde, birileri bu kapkaranlık hayatları yaşıyor... Bu kitabı mutlaka okuyun, bana teşekkür edeceksiniz. Ve sanırım ben ne yazsa okurum dediğim bir yazar daha kazandım. Teşekkürler Zeynep Kaçar!
"Mutlu olmak için mutsuzluğa ihtiyacımız var. Harekete geçmek için durmaya, bir kâbustan uyanmak için derin bir uykuya, sevmek için yalnızlığa ihtiyacımız var. Kavuşmak için ayrılığa."
·
1 plus 1
·1,259 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.