Gönderi
Uyku öncesi elime alıp karıştırdığım, Sabahattin Ali'nin diline tekrar tekrar hayran olduğum birkaç gecenin sonuna geldim.
Öyle güzel hikayelerle ve öyle güzel insanlarla tanıştım ki okurken her seferinde evimde hissettirdi. Ruhumu sıcacık yaptı. İnsanın bazen öykü okuması gerekiyor diye düşündüm. Başka diyarlara gitmesi lazım beş dakikalığına. Ben öyle yerlere gittim ki aklımdan hala silinmiyor, kalbimde sızısı duruyor. Bunlardan biri Ayran hikayesidir. Beni çok duygulandırdı. Yol ortasında yatan o minik beden bendim sanki. Korkudan titrediğimi görebiliyordum soğuk, karanlık sokakta. Bir diğer hikaye Isıtmak İçin. Silkeledi bu hikaye beni. Soğuk suları yüzüme çarptı. Yüreğimin burukluğunu hala anımsıyorum. Kendimi içinde en "ben" hissettiğim hikaye Selam idi. Karakterle öyle benzettim ki kendimi daha sayfanın başlarında "Bu kahramanın ben olma olasılığı aşırı yüksek!" diye geçirmiştim içimden. Kendiliğinden gelişen bir olayla beraber hiç de memnun olunmayan bir seyahatte, bir hayatla tanışarak değerli kılınan benliğe doğru yapılan bir yolculuğu anlatılıyor. Şu sıralar bir tren seyahati planlarken bu öyküyle tanışmak pek bi güzel oldu!
Son olarak gözyaşlarımın akmasına engel olamadığım son hikaye de kitabın bitiş hikayesi. En güzeli en sona saklamışlar diyebilirim. Ah Emine, gece gece dertsiz başıma dert edindim!
Pek bi sevdim kitabı. Sabahattin Ali' nin öykülerini daha önce okudum ama hem küçüktüm bunları okuduğum zaman hem de rast gele oluşmuştu. Bir bütün içinde olması gayet tatmin edici ve zevkli bir nedeyim sundu. Ben kitabı okuduğum için mutluyum. Öyle ya arada açıp güzel bir uyku öncesi yapmak istersem elimin nereye gideceği belli.
·
44 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.