Spoiler‼️ Eminim birçoğunuzun aklına bu roman, lise yıllarında edebiyat derslerinde öğrendiğimiz şekliyle gelecektir: Türk edebiyatındaki ilk psikolojik roman. Gerçekten de öyle güzel analizler vardı ki psikolojik olarak. 1900de yazılmış olmasına rağmen bir insanın yaşayabileceği o buhran, depresyon, kaygı, anksiyete, arada kalmışlık hissi, varoluşunu sorgulama, duygulara dair farkındalık muntazam yakalanmıştı. Bir insanın küçücük bir anda bile zihninden geçen binlerce düşüncenin farkına varabilmek ve bunu bir romana yansıtabilmek çok kıymetli. Mehmet Rauf bu işin gerçekten hakkını vermişti. Olaylar ise Suad ve Süreyya’nın evliliği etrafında şekilleniyor ve Süreyya’nın anne ve babasıyla yaşadıkları konaktan sıkılıp kendilerine Boğaziçi’nde bir konak almaları ile hayatları değişiyor. Süreyya’nın amca oğlu Necip’in Suad’a olan aşkını ve Suad’ın da ne kadar geri durmaya çalışsa da bu aşka yenik düşmesini sayfalarca okuyoruz. Birbirlerine bir kelime bile edemeden yalnızca bakışmalar ile ilerliyor bu aşk. Hal böyle olunca birbirlerine hiçbir şey söyleyemediklerinde bakışlar bile yanlış anlaşılıyor ve birbirlerinden umutlarını kesip ikisi de depresyonun pençesinde savaşıyorlar. Bu kadar da olmaz, namus için toplumun baskısı sebebiyle bu kadar da susulmaz be Suad, diye Suad’ı suçladığımda fark ettim ki onu değil 2020 yılında bile çok da değişmeyen topluma öfkeliyim aslında. Konuşabildikleri son anda da yine kavuşamayıp, severek ayrıldıkları anlatılıyor ve sonsuza kadar ayrı düşüyorlar çünkü çıkan o yangında Suad aşkını kalbine gömerek en büyük acıyla yok oluyor.

EylülMehmet Rauf · Bordo Siyah Yayınları · 201839,9bin okunma

·

41 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

gigi