ÇÖL GÜLÜNE MEKTUP
Horultular arasında, duyuyorum gözlerimin ağlamaklı feryadını,
Geçen günlerden kalma acıları sırtlıyorum gene,
Kara güllerden topluyorum buhranlı bulutları,
Keder yağıyor, dolu misali gecelerime,
İçimdeki yangına hükmediyorum amansızca,
Bu yangın boncuk boncuk terletiyor beni,
Neden? Üşüyorum sonra,
Sahi, İbrahimin de cenneti değil miydi?
Bu kordan alevler,
Mızmızlanırdı imdadıma yetişmek için,
Kurtlar, kuşlar, böcekler;
Fakat beklemekteyim,
Karıncanın taşıdığı umut damlasını,
O umut damlası ki,
Derman olur sensizliğimin sızısına,
Yanmaktayım hâlâ sensizliğin gölgesinde,
Dinliyorum yokluğunun fısıltılarını,
Fakat duyamıyorum, duyamıyorum!
Sessizliğinin çığlıklarını,
Tüm benliğimle başbaşayım,
Kirpiklerinin zindanında,
Süregelen yokluğundan, bir çıkış aramaktayım,
Bu zindandan kurtulmam için,
Gözlerinde yaş mı olmam gerek?
Haykırıyorum!
Dumanlı dağların, mor menekşelerine,
Haykırıyorum!
Kokunu getirmeyen rüzgarlara,
Haykırıyorum!
Ellerini ellerimden eden kelepçelere,
Ve sonra esir ediyor beni,
Tutsak bakışlarının ölümlü yıldızı,
Bu yangından kalan küllerimi,
Savuruyorum, bir tohum gibi gönlüne,
Bu tohumlar ki kaderimdir benim!
Bu tohumlar ki acı kaderime ince bir sitem!
Bizden geriye bir şey kalmadı Samira,
Yeşermedi sevdamız, yeşermeyecek de..
·
50 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.