··
2.615 görüntüleme
Combray da uykudan önce annesinden iyi geceler* öpücüğü beklerken kalbindeki tarifsiz sızıları bize de hissettiren yazarı hep özleyeceğim.
Unutamayacağım bir pasaj..
...
Artık böyle gecelerde Albertine'in [sevgilisi] yanında hissettiğim, annemin Combray'deki öpücüklerinin sakinleştirici etkisi değil, aksine, ya bana kızgın ya da misafirlerle meşgul olduğundan yarım ağızla iyi uykular dilediği hatta odama kadar çıkmadığı geceler yaşadığım tasaydı. Bu tasa, onun aşka aktarımı değil, hayır, bir zaman, paylaşım yani tutkuların bölüşümü gerçekleştiği zaman aşkta uzmanlaşan, sadece aşkta tahsis edilen bu tasanın ta kendisi, şimdi tekrardan her şeye yayılıyor gibiydi, aynı çocukluğumdaki gibi yeniden bölünmez bir bütün olmuştu, sanki Albertine'i hem bir sevgili hem bir kız kardeş hem bir kız çocuğu hem de mutat iyi uykular dileklerine yeniden çocuksu bir ihtiyaç hissetmeye başladığım bir anne gibi yatağımın kıyısında tutamayacak olmanın korkusuyla titreyen tüm duygularım bir araya toplaşmakta, ömrümün bir kış günü kadar kısa görünen bu vakitsiz akşamında buluşmaktaydı. Ancak çocukluğuma özgü o tasayı yeniden deneyimliyor olsam da bana bu deneyimi yaşatan kişinin değişmiş olması, bende uyandırdığı duygunun farklılığı ve bizzat karakterimin de uğradığı değişim, Albertine'den, bir zamanlar annemden istediğim gibi beni yatıştırmasını istemeyi imkânsız kılıyordu.
...syf 61
Bu yorum görüntülenemiyor
“Karşılıklı mahpus oldukları hayatlarında...”
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.