Gönderi
Aşkın Lügatı : Leyla ile Mecnun
Türk edebiyatında hamse sahibi Ahmed-i Rıdvan, Hamdullah Hamdi gibi şairlerin de kaleme almış oldukları aynı adı taşıyan mesneviler vardır. Fakat; Leylâ ile Mecnûn denince akla ilk olarak Fuzûlî gelir. Edebiyatımızın büyük sanatkârı Fuzûlî’nin yazdığı Leylâ ve Mecnûn Mesnevîsi, aynı adı taşıyan diğer şairlerin eserlerinden her yönüyle farklı, akıcı, zengin ve üstündür. Fuzûli, mesnevide bakış açısı yönünden farklı yaklaşımlarda bulunmakla beraber, hakim bir bakış açısından yana olmuştur. Fuzûlî’nin bu anlamda bilinçli bir yaklaşımda bulunması söz konusu değildir.
Olay örgüsü; gerek şahıslar gerekse yaşanılan olayın geniş halk kitlelerine
tanınmış olması nedeniyle zengin bir yapıya sahiptir. Olay örgüsünde, şahısların olayın içerisindeki rolleri başarıyla işlenmiş, akıcı, zengin bir dil ve mükemmel bir üslup kullanılmıştır. Böylece eser çağdaşları arasından sıyrılarak layık olduğu yeri bulmuştur. Eserde zaman, soyut bir kavram olarak ele alınmıştır. Zaman kavramı, geçici, aldatıcı olarak nitelendirilmiştir. Bu düşünce yapısı Fuzûli’nin dünya görüşüyle ilgilidir. Zamanla ilgili olarak kahramanların çağları, gece ve gündüz ayrılık ve birleşme zamanları, kış ve bahar zamanları ele alınarak incelenmiştir.
Mesnevide, mekân kavramı, zaman kavramıyla paralel olarak ele alınmıştır.
Kendisinden şikayet edilen, sürekli terk edilmek istenen mekân dünyadır. Fuzûli, eserin tamamında dünyanın bir görüntüden ibaret olduğu izlenimini vermiştir. Bunun dışında eserde adı geçen ev, okul, sokak gibi fiziksel mekânlardan bahsedilmiştir.
Eserin başkahramanları Mecnûn ve Leylâ’dır. Eserin tamamında Mecnûn
Leylâ’ya, Leylâ da Mecnûn’a kavuşma ümidi içerisindedir. Ancak bu kavuşma
mümkün olmaz. Fuzûlî hikâyenin böyle sonuçlanmasından memnundur. Çünkü Fuzûlî dünyayı bir ayrılık mekânı olarak görmektedir. Kendisini en iyi ifade ettiği eserlerinden biri olarak bu mesneviyi göstermek yanlış olmaz.
·
256 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.